Σα μικρό παιδί....

The Doors "Love Me Two Times/Texas Radio and the Big Beat"

Love me two times, baby
Love me twice today
Love me two times, girl
I'm goin' away
Love me two times, girl
One for tomorrow
One just for today
Love me two times
I'm goin' away

Love me one time
I could not speak
Love me one time
Yeah, my knees got weak
But love me two times, girl
Last me all through the week
Love me two times
I'm goin' away
Love me two times
I'm goin' away

Oh, yes

Love me one time
I could not speak
Love me one time, baby
Yeah, my knees got weak
But love me two times, girl
Last me all through the week
Love me two times
I'm goin' away

Love me two times, babe
Love me twice today
Love me two times, babe
'Cause I'm goin' away
Love me two time, girl
One for tomorrow
One just for today
Love me two times
I'm goin' away
Love me two times
I'm goin' away
Love me two times
I'm goin' away

Μόνο σε μένα

Στίχοι: Τίτος Πατρίκιος
Μουσική: Ωχρά Σπειροχαίτη
Πρώτη εκτέλεση: Ωχρά Σπειροχαίτη

Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις
εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που ξέρεις
Δεν είμαι μόνο αυτός που θα 'πρεπε να μάθεις

Κάθε επιφάνεια της σάρκας μου και κάπου τη χρωστάω
Αν σ' αγγίζω με την άκρη του δαχτύλου μου
σ' αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι

Αν σου μιλήσει μια λέξη μου
Σου μιλάνε εκατομμύρια άνθρωποι
Αν σ' αγγίξω με την άκρη του δαχτύλου μου
σ' αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι

Θ' αναγνωρίσεις άραγε τ' άλλα κορμιά που πλάθουν το δικό μου;
Θα βρεις τις πατησιές μου μέσα σε μυριάδες χνάρια;

Είμαι κι ό,τι έχω υπάρξει
Ό,τι έχω υπάρξει και πια δεν είμαι
Τα πεθαμένα μου κύτταρα, οι πεθαμένες μου πράξεις,
οι πεθαμένες σκέψεις μου

Γυρνάν τα βράδια να ξεδιψάσουνε το αίμα μου
Γυρνάν τα βράδια να ξεδιψάσουνε το αίμα μου

Είμαι ό,τι δεν έχω γίνει ακόμα
Μέσα μου σφυροκοπάει η σκαλωσιά του μέλλοντος
Είμαι ότι πρέπει να γίνω
Γύρω μου οι φίλοι απαιτούν οι εχθροί απαγορεύουν

Μη με γυρέψεις αλλού μονάχα εδώ να με γυρέψεις
Μόνο σε μένα

Opera en el Mercado

Στην κεντρική αγορά της Βαλέντσια, τραγουδιστές της όπερας της πόλης είναι μεταμφιεσμένοι σε πωλητές.
Ξαφνικά από τα μεγάφωνα αρχίζει να ακούγεται μουσική από την όπερα Traviata του Verdi και...

http://tar.gr/forum/viewtopic.php?p=5363#5363

Να ζεις , ν' αγαπάς, να μαθαίνεις...

"Όταν γελάς, διακινδυνεύεις να περάσεις για ηλίθιος"
"Όταν κλαις, κινδυνεύεις να περάσεις για συναισθηματικός"
"Όταν ανοίγεσαι στους άλλους, κινδυνεύεις να μπλεχτείς"
"Όταν δείχνεις τα συναισθήματά σου, κινδυνεύεις ν' αποκαλύψεις την ανθρωπιά σου"
"Όταν εκθέτεις τις ιδέες και τα όνειρά σου, κινδυνεύεις να τα χάσεις"
"Όταν αγαπάς, κινδυνεύεις να μην έχει ανταπόκριση η αγάπη σου"
"Όταν ελπίζεις, κινδυνεύεις να πονέσεις" Και
"Όταν δοκιμάζεις, κινδυνεύεις να αποτύχεις".

Γελάω και το γλεντάω αφάνταστα. Αφήνομαι να κλάψω. Κλαίω από χαρά, κλαίω από απελπισία. Δεν με πειράζει, μου καθαρίζει τα μάτια. Χαίρομαι να αποκαλύπτω την ανθρωπιά μου. Δε φοβάμαι να αποκαλύπτω τα όνειρά μου. Ρισκάρω να αγαπώ χωρίς ανταπόδοση. Γιατί η μεγαλύτερη ατυχία στη ζωή είναι να μη ρισκάρεις τίποτε. Όποιος δεν ρισκάρει μπορεί να αποφεύγει το πόνο και τη λύπη, αλλά δεν μαθαίνει, δεν αλλάζει, δεν αναπτύσσεται, δε ζει και δεν αγαπά.

Μικρές Χαρές

"Έλα να κουβεντιάσουμε" πρότεινε ο μικρός πρίγκηπας στην αλεπού. "Είμαι τόσο λυπημένος!"
"Δεν μπορώ" είπε η αλεπού. "Δεν είμαι εξημερωμένη".
"Α, συγνώμη!" Είπε ο μικρός πρίγκηπας. "Και τί σημαίνει αυτό;"
"Σημαίνει πως δεν έχουμε δεσμούς μεταξύ μας" είπε η αλεπού.
"Για μένα δεν είσαι τίποτα παραπάνω από ένα νεαρούδι παρόμοιο με εκατό χιλιάδες νεαρούδια. Και δεν σε έχω ανάγκη. Κι ούτε εσύ με έχεις. Δεν είμαι για σένα παρά μια αλεπού παρόμοια με άλλες εκατό χιλιάδες αλεπούδες. Αλλά, αν με εξημερώσεις, θα έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον. Θα είσαι για μένα μοναδικός στον κόσμο. Θα είμαι για σένα μοναδική στον κόσμο..."
"Θα το ήθελα πολύ" απάντησε ο μικρός πρίγκηπας, "αλλά δεν έχω πολύ χρόνο. Πρέπει να κάνω φίλους και να γνωρίσω πολλά πράγματα."
"Μπορείς να γνωρίσεις μόνο τα πράγματα στα οποία είσαι ικανός να αφιερώσεις το χρόνο σου" είπε η αλεπού. "Αν πραγματικά θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσέ με!"
Έτσι ο μικρός πρίγκηπας εξημέρωσε την αλεπού και την άφησε να τον εξημερώσει κι αυτή. Και όταν πλησίασε η ώρα να φύγει...
"Αχ!" είπε η αλεπού. "Νομίζω πως θα κλάψω."
"Δικό σου είναι το φταίξιμο" είπε ο μικρός πρίγκηπας. "Δεν ήθελα να σε πληγώσω, αλλά εσύ θέλησες να σε εξημερώσω".
"Ναι" είπε η αλεπού.
"Μα θα κλάψεις!" είπε ο μικρός πρίγκηπας.
"Ναι" είπε η αλεπού.
"Τότε δεν κέρδισες τίποτα."
"Κέρδισα" είπε η αλεπού, "από το χρώμα του σιταριού... βλέπεις εκεί, τα χωράφια με τα στάχυα; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Για μένα το σιτάρι είναι άχρηστο. Τα χωράφια με τα στάχυα ποτέ δεν σήμαιναν τίποτα για μένα. Είναι αρκετά θλιβερό! Αλλά εσύ... Εσύ έχεις μαλλιά στο χρώμα του χρυσαφιού. Όταν θα έχεις φύγει, τα χρυσαφιά στάχυα θα είναι μια δική σου ανάμνηση. Και για πρώτη φορά θα αγαπήσω τον ήχο του ανέμου ανάμεσα στα στάχυα..."
"Αντίο" είπε ο μικρός πρίγκηπας.
"Αντίο" είπε ο η αλεπού, κι έμεινε για αρκετή ώρα να κοιτάζει εκστασιασμένη τα χωράφια με το σιτάρι και να ακούει τον άνεμο να σφυρίζει ανάμεσα στα στάχυα.
Ο μικρός πρίγκηπας συνέχισε το δρόμο του και με χαρά διαπίστωσε ότι κάθε δένδρο του θύμιζε το χρώμα που είχε το τρίχωμα της φίλης του , της αλεπούς.

Μην πεις ποτέ, ποτέ πως όλα ήτανε μια πλάνη...

Μην πεις ποτέ, ποτέ πως όλα ήτανε μια πλάνη
περιπλανήθηκα μαζί σου και μου φτάνει
Βάλε σημάδια μες στη νύχτα μη χαθείς
είναι πιο εύκολο να κλαις παρά να ζεις

Πέντε μικρά θέματα

IV

Κάτω απ' τα ρούχα μου δε χτυπά πια η παιδική μου καρδιά
Λησμόνησα την αγάπη που' ναι μόνο αγάπη
Μερόνυχτα να τριγυρνώ χωρίς να σε βρίσκω μπροστά μου
Ορίζοντα λευκέ της αστραπής και του όνειρου
Ένιωσα το στήθος μου να σπάζει στη φυγή σου

Ψυχή της αγάπης μου αλήτισα
Λεπίδι του πόθου μου αδυσώπητο
Νικήτρα μονάχη της σκέψης μου.

Μανόλης Αναγνωστάκης
Τα ποιήματα 1941-1971

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ...

Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους.
Όταν υπόταξαν τις μέρες μας και τις κρεμάσανε σα δάκρυα
Όταν μαζί τους πεθάνανε σε μιαν οικτρή παραμόρφωση
Τα τελευταία μας σχήματα των παιδικών αισθημάτων
Και τί κρατά τάχα το χέρι που οι άνθρωποι δίνουν;
Ξέρει να σφίξει γερά εκεί που ο λογισμός μας ξεγελά
Την ώρα που ο χρόνος σταμάτησε και η μνήμη ξεριζώθηκε
Σα μιαν εκζήτηση παράλογη πέρα από κάθε νόημα;
(Κι αυτοί γυρίζουν πίσω μια μέρα χωρίς το μυαλό ή μια ρυτίδα
Βρίσκουνε τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους που μεγάλωσαν
Πηγαίνουνε στα μικρομάγαζα και στα καφενεία της συνοικίας
Διαβάζουνε κάθε πρωί την εποποιία της καθημερινότητας.)
Πεθαίνουμε τάχα για τους άλλους ή γιατί έτσι νικούμε τη ζωή
Ή γιατί έτσι φτύνουμε ένα-ένα τιποτένια ομοιώματα
Και μια στιγμή στο στεγνωμένο νου τους περνά μιαν ηλιαχτίδα
Κάτι σα μια θαμπήν ανάμνηση μιας ζωικής προϊστορίας.
Φτάνουνε μέρες που δεν έχεις πια τί να λογαριάσεις
Συμβάντα ερωτικά και χρηματιστηριακές επιχειρήσεις
Δε βρίσκεις καθρέφτες να φωνάξεις τ' όνομά σου
Απλές προθέσεις ζωής διασφαλίζουν μιαν επικαιρότητα
Ανία, πόθοι, όνειρα, συναλλαγές, εξαπατήσεις
Κι αν σκέφτομαι είναι γιατί η συνήθεια είναι πιο προσιτή από την τύψη.

Μα ποιος θάρθει να κρατήσει την ορμή μιας μπόρας που πέφτει;
Ποιος θα μετρήσει μια-μια τις σταγόνες πριν σβήσουν στο χώμα
Πριν γίνουν ένα με τη λάσπη σαν τις φωνές των ποιητών;
Επαίτες μιας άλλης ζωής της Στιγμής λιποτάχτες
Ζητούνε μια νύχτα απρόσιτη τα σάπια τους όνειρα.

Γιατί η σιωπή μας είναι ο δισταγμός για τη ζωή και το θάνατο.

Μανόλης Αναγνωστάκης - Εποχές 3

Αν θυμούμαι...

Αν θυμούμαι, δεν είναι που νικήθηκα
Δεν είναι που επιδίωξα μιαν αγοραία λύση
Όλα συγκλίνουνε μπροστά σ' εκείνο που έρχεται
Αδιάλειπτο, ανεξίτηλο, στίγμα στο πρόσκαιρο.
Να ξεχωρίσεις, αν υπάρχει, μια Στιγμή
Σ' αλλεπαλλήλων χρόνων στείρα διαιώνιση
Για κείνο που έρχεται, φραγμός σε μια παράταση,

Σαν περιζήτητη αμοιβή φτηνής ζωής.


Εποχές 3
Τα ποιήματα 1941-1971
Μανόλης Αναγνωστάκης

Το εκτόπισμα

Όπως γκρεμίστηκε
ακόμα εκεί είναι.
Όγκους λάσπη κοτρόνες
κονιορτό
εκεί τα παράτησα
στη μέση του στενού διαδρόμου
απ' όπου υποχρεωτικά περνώ
για να βγω έξω
ή να σπρωχτώ πιο μέσα.
Βουνό τα γκρεμίδια.

Αναρωτιέμαι
τόσο μεγάλη ήταν αυτή η ιστορία;

Αντίθετα
η ελαχιστότητα μιας ιστορίας
είναι που σωριάζει τόσον όγκο λύπης.

Και χάρη σ' αυτή τη δυσαναλογία
σώζεται το κύρος του ακατανόητου.

Κική Δημουλά

ΠΡΟσμονή

Horizzonte

Απόψε
θα ψάξω
στις γωνιές του ονείρου μου
το πόδι σου
να αγγίζει
το γόνατό μου.
Στη σκέψη του
κόβεται η ανάσα μου.
Κι ο πόθος βαθύς...
βουνό στη νύχτα μου.

Νοσταλγία

" Απέραντη νοσταλγία για κάτι που ποτέ δε ζήσαμε κι όμως αυτό υπήρξε όλη η ζωή μας " .

Gladiator23111
July 11, 2009

Το τραγούδι αυτό, σε στίχους του Μενέλαου Λουντέμη, περιλαμβάνεται στο δίσκο του Χάρη και Πάνου Κατσιμίχα "Η μοναξιά του σχοινοβάτη" . Ολόκληρο το άλμπουμ είναι αφιερωμένο στο Παύλο Σιδηρόπουλο.
Ο Μενέλαος Λουντέμης είναι περισσότερο γνωστός για τα μυθιστορήματα και διηγήματά του, που συντρόφεψαν τα εφηβικά μας χρόνια με πιο γνωστά το "Ένα παιδί μετράει τ' άστρα" και το "Οι κερασιές θ' ανθίσουν και φέτος". Τη ποίησή του τη πρόσεξα από τις καταπληκτικές συνθέσεις εικόνας, ερωτικής ποίησης και μουσικής που έχει ανεβάσει στο youtube η Κίρκη. Έψαξα στα βιβλιοπωλεία να βρω κάποια έκδοση των ποιημάτων του Λουντέμη, αλλά δε στάθηκα τυχερή. Ίσως φταίει που δεν κατοικώ στο κλεινόν άστυ, δεν μπορεί κάπου θα υπάρχουν σε κάποιο παλαιοβιβλιοπωλείο! Φέτος το καλοκαίρι σε μια έκθεση βιβλίου απ' αυτές που γίνονται στα τουριστικά μέρη βρήκα δυό ποιητικές συλλογές του Λουντέμη δεμένες κι όλας και δεν έχασα την ευκαιρία να τις αποκτήσω. Πρόκειται για το "Σπαθί και το φιλί" εκδόσεις Δωρικός 1976 τέταρτη έκδοση και το "Κραυγή στα Πέρατα" ίδιες εκδόσεις τέταρτη έκδοση 1977. Το δεύτερο αντέχει ακόμα στο χρόνο. Το πρώτο θα το κατέτασα στην πολιτική ποίηση. Το θέμα είναι ότι δεν βρήκα σ' αυτά τα βιβλία το ερωτικό κάλεσμα. Αν κάποιος γνωρίζει σε ποιο βιβλίο περιλαμβάνεται ας μου το γράψει!
Τώρα πώς συνδέεται μέσα μου το "Ερωτικό κάλεσμα" με τη νοσταλία; Είναι γιατί η νοσταλγία γι αυτό που χάσαμε είναι πιο υποφερτή γι αυτό που δεν είχαμε ποτέ. Κάτι παρόμοιο με το σχόλιο πάνω στο τραγούδι του Gladiator23111!

Πιο κοντα!

Έκκληση; Διαταγή; Ή γνώση του αδύνατου;

¨... Ο άνθρωπος είναι ένα κλειστό σύστημα. Δεν μπορεί να μοιραστεί αυτό που είναι. Μπορεί να μοιραστεί μόνον αυτό που έχει. Δεν μπορεί να μοιραστεί τα συναισθήματα που νιώθει ή τις σκέψεις που σκέφτεται. Μπορεί να μοιραστεί μόνον τις εκφράσεις των συναισθημάτων και των σκέψεών του: μία κίνηση, μία πράξη, μία φράση, μία λέξη. Η εσωτερική του κίνηση είναι σαν του κυττάρου του: κεντρομόλα. Όσο κι αν έχει ανάγκη να κινηθεί φυγόκεντρα και να πλησιάσει τον άλλον, πάντα θα νιώθει, πως δεν μπορεί να ολοκληρώσει αυτήν την κίνηση. Πάντα θα νιώθει πως κάτι... λείπει. Κλεισμένος και καταδικασμένος σε μια αφόρητη μοναξιά, προσπαθεί να σπάσει το περιτύλιγμά του και να κάνει τη μεγάλη έξοδο προς τον άλλον. Κι όμως πάντα αποτυγχάνει.
Σήμερα - πιο πολύ από άλλες εποχές - που η ταχύτητα της τεχνολογίας μαζί με τη βίαιη και κυνική εμπορευματοποίηση των πάντων προσπαθεί να πείσει, για δικό της όφελος, πως αυτή η ανθρώπινη αναπηρία, είναι κάτι φυσιολογικό - σήμερα που οι πάντες προσπαθούν να καθησυχάσουν την αδυναμία μας για να τη θεωρήσουμε δεδομένη - σήμερα, γίνεται ακόμη πιο αναγκαία η έντονη προσπάθεια του ανθρώπου να πλησιάσει τον Άλλον δίνοντάς του ό τι έχει και δεν έχει, αφού αυτό που είναι, θα παραμένει πάντα φυλακισμένο μέσα μας.
Τόσο κοντά μας, που δεν μπορούμε να το διαχειριστούμε, τόσο κοντά μας αλλά και τόσο μακριά από τους άλλους. Στο δόσιμο αυτού που έχουμε εδράζεται η μέριμνα και η έξοδος από τον εαυτό μας, άρα και η λύτρωση απ' αυτό που είμαστε. Μόνον έτσι μπορούμε να δεξιωθούμε τους άλλους.
Μόνον έτσι μπορούμε να έρθουμε... πιο κοντά.

Γιώργος Κιμούλης για το θεατρικό έργο του Patrick Marber: Closer

Υπάρχοντας

Στον ασφυκτικό κόσμο της "κοινής λογικής"

Παιχνίδι και χαρά ζήτησα κι ήτανε τρέλα.

Αέρα γύρεψα κι ήτανε τρέλα.

Αλήθεια γύρεψα κι ήτανε τρέλα.

Ζώντας
παίζω και χαίρομαι
Αναπνέοντας Βαθιά
Αληθινά




Φωτία

Thanks to Life

Αναπνέω

Ακούω

Παρατηρώ

Αγγίζω

Γεύομαι

Μοχθώ

Οσμίζομαι

Αγαπάω

Πονάω

Ερωτεύομαι

ΖΩ

ΖΕΙΣ

ΖΟΥΜΕ

Με αφορμή το νωπό αίμα στην άσφαλτο ενός νέου ανθρώπου τα μεσάνυχτα της 5^ης προς 6^ης Αυγούστου με το ολόγιομο φεγγάρι. Εύχομαι να ζήσει.

Μ' αρέσει να ταξιδεύω, ν' αλλάζω χώρες
Να είμαι πάντα άλλος,
Ψυχή χωρίς ρίζες,
Να ζω έξω από αυτά που βλέπω.

Να μην ανήκω σε κανέναν. Ούτε στον εαυτό μου.
Να πηγαίνω μπροστά, ξοπίσω να παίρνω
Την απουσία κάθε σκοπού.
Και την επιθυμία μου να τον πετύχω.

Αυτό είναι για μένα το ταξίδι.
Αλλά εκτός από το όνειρο για το ταξίδι
Τίποτα από μένα δεν υπάρχει σ' αυτό.
Όλα τα άλλα, γη είναι κι ουρανός.




20-9-1933 Φερνάντο Πεσσόα

Αισθησιακή ωδή

Για να νιώσω τον εαυτό μου, πολλαπλασιάστηκα
Για να νιώσω τον εαυτό μου, ανάγκη είχα τα πάντα να νιώσω.
Ξεχείλισα, βγήκα από τον εαυτό μου, παρασύρθηκα
Γυμνώθηκα, παραδόθηκα
Και σε κάθε γωνιά της ψυχής μου
Βωμός σε διαφορετικό Θεό υπάρχει.

Τα μπράτσα όλων των αθλητών με έσφιξαν στην αγκαλιά τους,
Ξαφνικά θηλυκό,
Κι εγώ, μόνο με τη σκέψη,
Λιποθύμησα στης φαντασίας τα μπράτσα.

Στο στόμα μου φιλήθηκαν όλοι οι εραστές
Στην καρδιά μου οι αποχαιρετισμοί μαντίλια κυμάτιζαν,
Όλες οι πρόστυχες προσκλήσεις με ματιές και χειρονομίες
Μ' έβρισκαν κατευθείαν στο κορμί, που δίψαγε
Στο ερωτικό του κέντρο.
Ήμουν όλοι οι ασκητές, οι περιθωριακοί, οι ξεχασμένοι όλοι...
Ραντεβού κόκκινο και μαύρο στο βαθύ της ψυχής μου!

Κουβαλάω στην καρδιά μου,
Σαν σε χρηματοκιβώτιο που δεν κλείνει γιατί είναι γεμάτο,
Όλα τα μέρη απ' όπου πέρασα,
Τα λιμάνια όλα όπου πήγα,
Όλα τα τοπία που είδα απ' τα παράθυρα, τα φινιστρίνια
Ή τα καταστρώματα, κάνοντας όνειρα.
Κι όλα αυτά, που είναι πολλά,
Είναι λίγα γι αυτό που θέλω.

Σταυρώνω τα χέρια στο τραπέζι, βάζω το κεφάλι στα χέρια,
Και θέλω να κλάψω, αλλά δεν ξέρω πού τα δάκρυα να ψάξω...
Όσο προσπαθώ τη λύπη μου να κρατήσω, δεν κλαίω,
Η ψυχή μου κομμάτια
Κάτω από τον κυρτό δείκτη που την αγγίζει...
Τί θα γίνει μ' εμένα; Τί θα γίνει μ' εμένα;

Κάνε με ανθρώπινο, ώ νύχτα, κάνε με αδελφικό, φιλότιμο.
Μόνο με ανθρωπιά μπορεί κανείς να ζήσει.
Τους ανθρώπους μόνο αγαπώντας, τη δράση,
Τη ματαιότητα της δουλειάς,
Μόνο έτσι - αλοίμονό μου! - μόνο έτσι μπορεί κάποιος να ζήσει.
Μόνο έτσι, ω νύχτα, εγώ,
Ποτέ δε θα μπορέσω εγώ να ζήσω έτσι!

Κάνε με μητρικό, ήρεμη νύχτα...
Εσύ, που αφήνεις τον κόσμο στον κόσμο, εσύ που είσαι η ειρήνη,
Εσύ που δεν υπάρχεις, που είσαι μόνο η απουσία του φωτός,
Εσύ που δεν είσαι πράγμα, τόπος, ουσία, ζωή,
Πηνελόπη που υφαίνεις ξεφτισμένο πρωινό από τη σκοτεινιά σου,
Κίρκη ανύπαρκτη των ανθρώπων με πυρετό, των αναίτια θλιμμένων,
Έλα σ΄εμένα, ω νύχτα, πάρε με απ' το χέρι,
Και γίνου δροσιά κι ανακούφιση, ω νύχτα, στο μέτωπό μου....

Θα βγει να σε μαλώσει

Λίγο πολύ όλες οι λέξεις
φέρνουν και διώχνουν κόσμο
αθωώνουν ή καταδικάζουν
λίγο πολύ όλες μας οδηγούν
με κάποιαν έκλαμψη κοντά στο νόημά τους.

Αλλά τη λέξη φεγγάρι
κανένα φως δεν τη φτάνει.

Δεν εννοώ εκείνο που εκπέμπει
όταν διακινεί πετρώδες ασήμι.
Για τη λέξη μιλώ που και χωρίς φορτίο
αδειανή
ακόμα και ως απλή νυχτοφύλαξ
του λεξιλογίου
ή και ως δραπέτης από έκλειψη ολική

πάλι γεμάτη είναι
από δική της αυθεντική επιρροή
δική της θαυματουργία.

Κάθε που της γλώσσας μου τα χείλη
βρίσκονται σε ζοφερή θέση
μόλις την προφέρουν με άκρα ταπεινότητα

αμέσως προβάλλει
διαχέεται τιμά καταξιώνει

καμιά άλλη λέξη δεν έδωσε ποτέ
τέτοιο ουράνιο λάμπον κύρος
στον σκοτεινό, άσημο
του ουρανίσκου μου θόλο.

Κι όχι μόνο.

Κάθε που της γλώσσας μου τα χείλη
ατιμάζονται διωγμένα
από το θεοσκότεινο αντίο

αμέσως προβάλλει η λέξη φεγγάρι
με λαμπερή παρρησία
μ ένα φως δριμύ θυμωμένο
και μαλώνει

τί μαλώνει, πές το άφοβα

φτύνει κατάμουτρα
το θεοσκότεινο αντίο.


Κική Δημουλά "Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως"

I am not crying

I found you all alone one night
and will I ever find you again
the memory of you is stretching me
on a brightly illuminated cross
the memory of you is stretching me
on a brightly illuminated cross


I am not crying for what you took from me
for what you would not give to me
you have given me one moon
azure ineffable deep
I am not crying for what you took from me


In the tender palm of your hand
the golden birds come to shelter
what sin can have I committed
to be deprived of your kisses
what sin can have I committed
to be deprived of your kisses

Ιδανικοί αυτόχειρες

Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν
τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,
διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βήματά τους.

Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.
Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων,
τα δάκρυα, ο ίδρως, η νοσταλγία
των ουρανών, η ερημιά των τόπων.


Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε
τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,
τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.

Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,
αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο
για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.

Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,
ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,
«όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,
πως θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος

Κώστας Καριωτάκης

Mal du depart.

I will stay always an ideal and worthless lover
of distant travels and blue seas,
and I will die one night as all the other nights,
without threading the misty line of the horizons.

For Madras, Singapore, Algeria and Sfax,
will deport as always the proud ships,
and I, bent over a desk with nautical maps,
I will add up sums in thick accounting books.

I will stop talking about far travels,
my friends will think that I have finally forgotten them,
and my mother, happy, will tell to anyone who asks,
"It was a youthful craziness, but now it has passed".

But one night my self in front of me will rise,
And like a ferocious judge will ask me to apologize,
and this worthless hand of mine that shakes, will get armed,
it will take aim and fearless will hit the culprit.

And I, that so much desired to be buried one day,
in a deep sea of the farfetched Indies,
I will have a common and very sad death,
and a funeral like the funerals of many people.
Category: Music
Tags:
NIKOS KAVADIAS KOSTAS KARALIS "Ιδανικός κι ανάξιος εραστής"

Οκτάνα

...
Και τώρα ο καθείς θα διερωτηθεί ευλόγως: "Μα τί θα πεί Οκτάνα;"
Δίκαιον το ερώτημα και η απάντησις θα έλθει γρήγορα. Όμως δια να γίνει πλήρως νοητή, ρίξετε πρώτα μέσα σας μια καλή ματιά ευθύς μετά ρίξετε άλλη μία τριγύρω σας δεξιά κι αριστερά, πάνω και κάτω. Έπειτα κλείστε τα μάτια σας για μια στιγμή και ανοίξτε τα αποτόμως, ανοίγοντας διάπλατα και τις ψυχές σας. Η απάντησις θα βρίσκεται μπροστά σας, όχι μονάχα νοητή, μα και απτή-σώμα περικαλλές και έμψυχον και σφύζον.
Και τώρα (αμήν, αμήν) λέγω υμίν:
Οκτάνα, φίλοι μου, θα πει μεταίχμιον της Γης και του Ουρανού, όπου το ένα στο άλλο εκτεινόμενο ένα τα δύο κάνει.
Οκτάνα θα πει πυρ, κίνησις, ενέργεια, λόγος, σπέρμα.
Οκτάνα θα πει έρως ελεύθερος με όλας τας ηδονάς του.
Οκτάνα θα πει ανά πάσαν στιγμήν ποίησις, όμως όχι ως μέσον εκφράσεως μόνον, μα ακόμη ως λειτουργία του πνεύματος διηνεκής.
Οκτάνα θα πει η εντελέχεια εκείνη, που αυτό που είναι αδύνατον να γίνει αμέσως το κάνει εν τέλει δυνατόν, ακόμη και την χίμαιραν, ακόμη και την ουτοπίαν, ίσως μια μέρα και την αθανασία του σώματος και όχι μονάχα της ψυχής.
Οκτάνα θα πεί το "εγώ" "εσύ" να γίνεται (και αντιστρόφως το "εσύ" "εγώ") εις μίαν εκτόξευσιν ιμερικήν, εις μίαν έξοδον λυτρωτικήν, εις μίαν ένωσιν θεοτικήν, εις μίαν μέθεξιν υπερτάτην, που ίσως αυτή να αποτελεί την θείαν Χάριν, το θαύμα του εντός και εκτός εαυτού, κάθε φοράν που εν εκστάσει συντελείται...
Οκτάνα θα πει (χωρίς να περιφρονούμε του γήρατος την σοφίαν) θα πει πασει θυσία διατήρησις της παιδικής ψυχής εις όλα τα στάδια της ωριμότητος εις όλας τας εποχάς του βίου, διότι ανευ αυτής και η πιο χρυσή νεότης γρήγορα στάχτη γίνεται και χάνεται και φεύγει και μένει στη θέσι της η θλίψις, η άνευ ελπίδων μεταμέλεια και η στυγνή ρυτίς...

Ανδρέας Εμπειρίκος
Γλυφάδα 20.8.1965

Η ΠΟΙΗΣΗ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΛΛΑΖΕΙ

Η ποίηση δεν μας αλλάζει τη ζωή
το ίδιο σφίξιμο, ο κόμπος της βροχής
η καταχνιά της πόλης σα βραδιάζει

Δε σταματά τη σήψη που προχώρησε
δε θεραπεύει τα παλια μας λαθη

Η ποίηση καθυστερεί τη μεταμόρφωση
κάνει πιο δύσκολη την καθημερινή μας πράξη.


Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου

Τρία δάκρυα του θεού

I

Σ' αυτό το σπίτι βγάζουν τα παράθυρα
σπάζουν τις πόρτες σε χίλια κομμάτια
από τις πόρτες τρεις άντρες μπήκανε χαρούμενοι
πέντε γυναίκες βγήκαν δακρυσμένες
απ' τα παράθυρα πετούν πολύχρωμα πουλιά
μιλούνε - φίλοι μου - μιλούνε σαν ανθρώποι
κι έπειτα ήσυχα-ήσυχα πεθαίνουν
τότε τα κάδρα γίνονται αυτά πουλιά
και μία-μία ανοίγουν τα φτερά
οι σκυθρωπές μορφές
ενός χαμένου κόσμου

II

Αυτό το βουνό τόσο κοντά μου
απλώνω το χέρι ξεριζώνω
τα δέντρα και τους θάμνους του
τους στύλους τους ηλεχτρικούς
αυτά τα πονεμένα δόντια
μιας απελπιστικά μοναχικής ζωής

Πάνω του τρέχουν πρόβατα πονηρά
είναι ποτέ τους πονηρά τα πρόβατα;
μα αυτά δωπέρα πόνεσαν πολύ
κι έχουν απάνθρωπα βελάσματα

Οι άνθρωποι εδώ γενήκαν ένα με την πέτρα
χτυπούν την πέτρα και σκίζουνε τα σπλάχνα τους
απορούν κι ούτε που ξέρουνε να κλάψουν

Σήμερα
κοιτάξτε καλά αυτό βουνό
κοιτάξτε καλά αυτό το δάκρυ του θεού
γιατί αύριο θα στεγνώσει

Αύριο δε θα βλέπετε πια τίποτα

III

Μπρος μου ψηλά σ' αυτό το βουνό
ένας λευκός άνθρωπος κόβει μαργαρίτες
σωριάζει πέτρες μέσα σ' αυτό το σάκο του θεού
κάπου κάπου γυρίζει και με κοιτάζει λυπημένος
μου ρίχνει ένα λουλούδι ξακολουθεί το δρόμο του

Στο στήθος μου φυτρώσαν κοπάδια μαργαρίτες
αυτός ο άνθρωπος είμαι εγώ

Μίλτος Σαχτούρης / Από τη συλλογή Η λησμονημένη (1945)

Culture Unplugged Video

View this movie at cultureunplugged.com

Είτε γράφουμε είτε μιλάμε είτε απλώς κοιτάζουμε
Πάντα απόντες είμαστε. Αυτό που είμαστε
Δε μεταγγίζεται σε λόγια ή σε βιβλίο.
Η ψυχή μας βρίσκεται στο άπειρο μακριά.
Όσο πολύ κι αν δίνουμε στη σκέψη μας τη θέληση
Να γίνει η ψυχή μας, να την κινήσει προς τα έξω,
Οι καρδιές μας είναι ακόμα αμέτοχες.
Του εαυτού μας γνώστες δεν είμαστε.
Από ψυχή σε ψυχή να γεφυρωθεί δε γίνεται η άβυσσος.
Με καμμιά δεξιότητα του σκέπτεσθαι,
Με καμμιά απάτη του φαίνεσθαι.
Στο βαθύτερο εγώ μας, είμαστε αγεφύρωτοι
Τη στιγμή που θα μπορούσαμε να εκστομίσουμε
Στη σκέψη μας την ύπαρξή μας.
Είμαστε τ΄όνειρο του εαυτού μας, ψυχές που αντιφεγγίζουν,
Και ο καθένας για τον άλλο ονειρεύεται όνειρα άλλου.

Η αγάπη είναι συντροφιά.
Μόνος στους δρόμους να περπατώ δεν ξέρω,
Γιατί μόνος να είμαι δεν μπορώ.
Μια επιθυμία ζωηρή με κάνει να επισπεύδω
Λίγο να δω, αλλά να δω τα πάντα.
Μαζί μου προχωρά η απουσία της.
Μ’ αρέσει τόσο πολύ, που δεν ξέρω πόσο τη θέλω.
Όταν δεν τη βλέπω, τη σκέφτομαι και δυνατός νιώθω
Σαν τα ψηλά δέντρα.
Τρέμω όμως μόλις τη δω, δεν ξέρω από τι είναι φτιαγμένο
Αυτό που νιώθω όταν λείπει από κοντά μου.
Το είναι μου, δύναμη που μ’ αφήνει.
Η πραγματικότητα, σαν ηλιοτρόπιο με κοιτάζει
Με το κεφάλι της γερτό.

10-7-1930 Fernando Pessoa

Νόημα των πραγμάτων

Που είναι το κρυφό μυστήριο των πραγμάτων;
Που βρίσκεται και δεν φανερώνεται;
Τουλάχιστον να μας δείξει πως είναι μυστήριο...
Το ποτάμι τί ξέρει γι αυτό, το δένδρο τί ξέρει;
Κι εγώ, που τίποτα περισσότερο από αυτά δεν είμαι
Τί ξέρω γι αυτό;
Όταν τα πράγματα κοιτάζω κι όταν σκέφτομαι
Τι σκέφτονται οι άνθρωποι γι αυτά,
Γελώ σαν ρυάκι που δροσερό κυλά στις πέτρες.

Γιατί το μοναδικό κρυφό νόημα των πραγμάτων
Είναι ότι νόημα κρυφό δεν έχουνε κανένα.
Απ' όλα τα όνειρα των ποιητών,
Και απ' των φιλοσόφων όλες τις σκέψεις,
Απ' όλα τα παράδοξα, το πιο παράδοξο είναι
Ότι τα πράγματα είναι ακριβώς αυτό που φαίνονται
Και τίποτα να καταλάβεις δεν υπάρχει.

Ναι, είναι αυτό που οι αισθήσεις μου έμαθαν μόνες τους:
Τα πράγματα δεν έχουν όνομα, ύπαρξη μόνο.
Τα πράγματα είναι το μοναδικό κρυφό
Νόημα των πραγμάτων.

ΧΧΧΙΧ Fernando Pessoa

Playing For Change: Song Around the World "Stand By Me"

Μη αναιρέσιμες απολαύσεις;

Γιατί η κριτική της καταναλωτικής κοινωνίας κατέληξε τόσο γρήγορα στον θρίαμβο του καταναλωτισμού; Επειδή τα συνθήματα που ακούστηκαν τότε: "Τα πάντα, αμέσως", "Θάνατος στη πλήξη", "Ζωή δίχως νεκρό χρόνο και απόλαυση δίχως εμπόδια", μπορούσαν να εφαρμοστούν περισσότερο στο χώρο του εμπορίου παρά στο χώρο του έρωτα και της ζωής. Ενώ νόμιζαν πως ανέτρεπαν την κατεστημένη τάξη, ευνοούσαν με κάθε καλή πίστη τη διάδοση του παγκόσμιου μερκαντιλισμού. Τα πράγματα πρέπει να είναι αμέσως προσιτά μες στην τάξη της πείνας και της δίψας, ενώ η καρδιά και η επιθυμία έχουν τους δικούς τους ιδιαίτερους ρυθμούς, τους διαλείποντες χρόνους τους. Η πρόθεση ήταν αναρχική, αλλά το αποτέλεσμα διαφημιστικό: Δεν απελευθέρωσαν τόσο τη λίμπιντο όσο την όρεξή μας για αγορές δίχως όρια, την ικανότητά μας να αρπάζουμε ασυγκράτητοι όλα τα αγαθά. Λιγάκι όπως εκείνοι οι χίπηδες που ανακάλυψαν τις πιο τουριστικές περιοχές στην Ασία, την Αφρική και τον Ειρηνικό, τριάντα χρόνια πριν από όλον τον υπόλοιπο κόσμο, ενώ το μόνο τους κίνητρο ήταν η επιθυμία της φυγής και της απομόνωσης.
Η παραδοξότητα του να κριτικάρεις τον καταναλωτισμό, μια πολυτέλεια χαϊδεμένων παιδιών. Το γοητευτικό σε αυτόν είναι πως προσφέρει ένα απλό, ανεξάντλητο, προσιτό σε όλους μας ιδανικό, αρκεί να μπορούμε να πληρώσουμε. Δεν απαιτεί από σένα τίποτα άλλο πέρα από το να έχεις την επιθυμία και να μπορείς να καταβάλεις το χρηματικό αντίτιμο. Ότι και να σκεφτόμαστε για το θέμα, μας διασκεδάζει πάρα πολύ, αφού, όπως γίνεται και με τη μόδα, υιοθετούμε με πάθος αυτό που μας προτείνουν, λες και το έχουμε διαλέξει οι ίδιοι. Το ξέρουμε ήδη από τον Σάρλ Φουριέ: δεν αναιρούμε μια ηδονή με αναθέματα, την απορροφούμε, την αντικαθιστούμε με μια μεγαλύτερη.
Ο καταναλωτισμός σας αηδιάζει όπως σας αηδιάζουν και κείνα τα βόδια που συνωθούνται στα σούπερ μάρκετ και τα πολυκαταστήματα; Επινοήστε άλλες χαρές, δημιουργείστε καινούργιους πειρασμούς!

Mάης '68

Η φαντασία στην εξουσία
Μη με απελευθερώσεις...θα το κάνω μόνος μου...
Κάτω από την άσφαλτο υπάρχει παραλία
Η πολιτική γίνεται στο δρόμο
Δε ζητάμε πολλά, τα θέλουμε όλα
Τα οδοφράγματα κλείνουν τις οδούς, αλλά ανοίγουν το δρόμο
Οι πόθοι μου είναι η πραγματικότητα
Ο δρόμος θα νικήσει
Ξεχάστε ό,τι μάθατε, αρχίστε ξανά να ονειρεύεσθε
Σ'αγαπώ...Ω! πες το μου με πέτρες των πεζοδρομίων
Ο λόγος είναι όπλο. Οπλίστε τις επιθυμίες σας
Η επανάσταση είναι απίστευτη γιατί είναι αληθινή
Η ευτυχία είναι μια νέα ιδέα
Δε θέλουμε έναν κόσμο όπου το τίμημα για να μην πεθάνουμε από πείνα θα είναι να μην πεθάνουμε από πλήξη
Θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα
Είμαστε ρεαλιστές, ζητάμε το αδύνατο
Κάτω η μισθωτή σκλαβιά
Κάτω η εμπορευματική-θεαματική κοινωνία
Το να καταναλώνεις είναι ηλιθιότητα
Όχι στο καθεστώς που σκοτώνει
απαγορεύεται το απογορεύειν
Σοσιαλισμός χωρίς ελευθερία είναι στρατώνας
Η οικονομία είναι τραυματισμένη, ας πεθάνει
ας μην αλλάξουμε εργοδότες, ας αλλάξουμε ζωή
Η χειραφέτηση του ανθρώπου ή θα είναι ολοκληρωτική ή δε θα υπάρχει...
όσοι μιλάνε για επανάσταση χωρίς να μιλάνε για την καθημερινή πραγματικότητα έχουν στο στόμα τους ένα πτώμα..
Ζήσε το παρόν
Η ποίηση είναι στο δρόμο
ένας άνθρωπος δεν είναι ανόητος ή έξυπνος, είναι ελεύθερος ή δεν είναι...
Τρέχα σύντροφε...Ο παλιός κόσμος είναι πίσω σου,.,,,
αν όχι εμείς, τότε ποιοί?..αν όχι τώρα, τότε πότε???

Απελευθερώνω

Απελευθερώνω κάθε φόβο.
Απελευθερώνω κάθε άγχος.
Απελευθερώνω κάθε πόνο.
Απελευθερώνω κάθε αμφιβολία.
Απελευθερώνω κάθε θλίψη.
Απελευθερώνω κάθε ένταση.
Απελευθερώνω την αντίστασή μου στην αλλαγή.
Απελευθερώνω κάθε θυμό.
Απελευθερώνω κάθε ενοχή.
Απελευθερώνω κάθε πληγή.
Απελευθερώνω το παρελθόν.
Απελευθερώνω το μέλλον!

ΤΙ

Γύρω απ΄το φως διαρκώς

σαν πεταλούδα, τριγυρνώ
Μες τη φωτιά ξανά
σαν ξύλο θα ριχτώ, να δω

Τι ζητάει η καρδιά σου
τι λεν τα ονειρά σου
αν θέλεις κοντά σου να 'ρθω
Τι τραγούδια γυρεύει
η ψυχή να χορεύει
να φεύγει μακριά το μυαλό

Μες το μυαλό σου, για καλό σου
σαν ιδέα θα χωθώ
Μες τον ιστό σου
σαν αράχνη θα μπλεχτώ, να δω.

...........

Στίχοι : Δημήτρης Σωτάκης

«Έλα κοντά μου να σε ταξιδέψω
σ’ ένα τοπίο έξω απ’ την οθόνη.
Να νιώσεις πόσο όμορφα μυρίζει η Άνοιξη
όταν δε βρίσκεται κλεισμένη
σε μπουκαλάκια άρωμα Κριστιάν Ντιόρ.
Να δεις πως ξέφρενα γλεντάνε
τα αληθινά παιδιά
και τι ζεστή που είναι η σάρκα τους
σαν δεν είναι ψηφιακή εξομοίωση».

του Αντώνη Σαρρηγιάννη

Μη μου λές αντίο...

Μια αγάπη δίχως αύριο, η αγάπη αυτή
Μα σε θέλω κύμα άγριο και ας πονέσω πολύ
Μια αγάπη δίχως αύριο, η αγάπη αυτή
Μα σε θέλω και ναυάγιο ας με βρουν το πρωί

Για ταξίδια που δεν ήθελες
Τι σε πιάνει και πάλι κλαις
Έλα πάμε και αντίο μη λες.

Αντίο

Κάποτε μια νύχτα θ' ανοίξω τα μεγάλα κλειδιά των τρένων
για να περάσουν οι παλιές μέρες
οι κλειδούχοι θά χουν πεθάνει,
στις ράγες θα φυτρώνουν μαραργαρίτες
από τα παιδικά μας πρωινά
κανείς δεν έμαθε ποτέ πώς έζησα,
κουρασμένος από τόσους χειμώνες
τόσα τρένα που δε σταμάτησαν πουθενά,
τόσα λόγια που δεν ειπώθηκαν,
οι σάλπιγγες βράχνιασαν,
τις θάψαμε στο χιόνι
πού είμαι;
γιατί δεν παίρνω απάντηση
στα γράμματά μου;
κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ' την τύχη
ή τις αντιξοότητες,
αλλά απ' αυτό το πάθος μας
για κάτι πιο μακρινό
κι ο αγέρας που κλείνει απότομα τις πόρτες
και μένουμε πάντοτε έξω
όπως απόψε το σε τούτο το έρημο τοπίο
που παίζω την τυφλόμυγα
με τους νεκρούς μου φίλους.

Όλα τελειώνουν κάποτε.
Λοιπόν, αντίο!
Τα πιο ωραία ποιήματα
δε θα γραφτούν ποτέ...

Τάσος Λειβαδίτης

Το μονοπάτι της δύναμης

Είμαστε αυτό που σκεφτόμαστε.
Γινόμαστε αυτό που πιστεύουμε.
Η ζωή μας είναι αυτό που οραματιζόμαστε.
Η ζωή μας είναι αυτό που αποφασίζουμε.

Μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας
αλλάζοντας τις σκέψεις μας.

Οι σκέψεις και τα λόγια μας είναι πανίσχυρα.
Ανάλογα με τις σκέψεις που κάνουμε
και τα λόγια που λέμε,
πλάθουμε τη ζωή μας.
Μόνο εμείς έχουμε τον απόλυτο έλεγχο
των σκέψεων και των λόγων μας.
Επειδή μόνο εμείς ορίζουμε τη σκέψη μας.
Αυτός είναι ο λόγος που είμαστε τόσο δυνατοί.

Keith Jarrett - Somewhere Over the Rainbow

http://www.youtube.com/watch?v=jzqMJWlKMsY

Love and indifference

Love and indifference I have
I keep myself in the right place
I shall be loving myself
as well as I love you

Do not misinterpret the words I spoke
it is the simplest recipe in the world:
feel my feelings, and I will feel yours, even if what you feel is pain.
I'm telling you, to say "I love you" is very precious and it can cost dear.

Look into my eyes, with patience,
don't let that other world influence you.
Feel my feelings, and I will feel yours, even if what you feel is pain.
I'm telling you, to say "I love you" is very precious and it can cost dear.

Love and indifference I have
With you, I have learned this other thing
the paradox of loving myself
as well as I love you

The image of that other world, I can't bear it
Even in its shadow, I can't but disappear.
You too, have felt the lure of the exotic,
walking in circles, to another embrace.

Let's not be afraid of being hurt
it belongs side by side with our golden hours.
Feel my feelings, and I will feel yours, even if what you feel is pain.
I'm telling you, to say "I love you" is very precious and it can cost dear.

I love and I do not care
and I have made a new self for myself
now that I love myself
as well as I love you

N.Asimos