ΠΙΚΡΗ ΑΓΑΠΗ,βιολέτα με στεφάνι απ'αγκάθια,
χέρσα γη πετρωμένη μεσ' απ' τα τόσα πάθη,
κοντάρι της οδύνης, σέπαλο της οργής,
πώς κι από δρόμους ποιούς έφτασες στην ψυχή μου;
Γιατί άξαφνα να ρίξεις την αλγεινή φωτιά σου
στου δρόμου μου τα παγωμένα φύλλα;
Ποιός σού' μαθε τα βήματα που ως εμένα σε φέραν;
Ποιά πέτρα, ποιό άνθος, ποιός καπνός σου δείξαν τη μονιά μου;
Σίγουρο είναι πως τρέμισεν η πολύχρωμη νύχτα,
γιόμισ' η αυγή τις κούπες όλες με το κρασί της
κι ο ήλιος την επουράνια του στέριωσε παρουσία,
ενώ μ'έζωνε ο έρωτας σκληρός κι ανυποχώρητος
ώσπου πληγώνοντάς με μ' αγκάθια και με σπάθες
άνοιξε στην καρδιά μου καυτερό μονοπάτι.
Από την δίγλωσση έκδοση των σονέτων το 1988 από τις εκδόσεις "Γνώση" σε μετάφραση Ηλία Ματθαίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου