Κανείς δεν φαντάζεται έναν κόσμο όπου το φλογερό πάθος θα έπαυε αποφασιστικά να μας βασανίζει... Κανείς απ' την άλλη δεν αντιμετωπίζει την πιθανότητα μιας ζωής που ποτέ πια δεν θα την έδενε ο υπολογισμός. Ο πολιτισμός ολόκληρος, η δυνατότητα της ανθρώπινης ζωής, εξαρτάται από τη λελογισμένη πρόβλεψη των μέσων προς εξασφάλιση της ζωής. Αλλά αυτή η ζωή - αυτή η πολιτισμένη ζωή - που έχουμε το βάρος να διασφαλίσουμε, δεν μπορεί να περιοριστεί σ' αυτά τα μέσα, που την καθιστούν δυνατή. Πέρα από τα υπολογισμένα μέσα ψάχνουμε το σκοπό - ή τους σκοπούς- αυτών των μέσων.
Είναι κοινότυπο να βάζει κανείς σα σκοπό αυτό που δεν είναι καθαρά παρά ένα μέσο. Το κυνήγι του πλούτου -άλλοτε του πλούτου των εγωιστικών ατόμων, καμμιά φορά του κοινού πλούτου- δεν είναι προφανώς παρά ένα μέσο. Η εργασία δεν είναι παρά ένα μέσο...
Η ανταπόκριση στην ερωτική επιθυμία -καθώς επίσης και στην πιο ανθρώπινη επιθυμία (λιγότερο φυσική) της ποίησης και της έκστασης, αντίθετα είναι ένας σκοπός...
Συχνά μέσα μου η ικανοποίηση μιας επιθυμίας αντιτίθεται στο συμφέρον. Αλλά ενδίδω σ' αυτήν γιατί έγινε βάναυσα ο τελικός σκοπός μου!...
Η ουσία του ανθρώπου δοσμένη μέσα από τη σεξουαλικότητα - που είναι η καταγωγή της και το ξεκίνημά της - του θέτει ένα πρόβλημα που δεν έχει διέξοδο παρά την τρέλλα. Αυτή η τρέλλα δίνεται μέσα από τον "μικρό θάνατο". Θα μπορούσα να ζήσω ολοκληρωμένα το "μικρό θάνατο" τουλάχιστον σαν δοκιμή του τελικού θανάτου; Η βία της σπασμωδικής χαράς είναι βαθειά μέσ' την καρδιά μου. Αυτή η βία, ταυτόχρονα, τρέμω που το λέω, είναι η καρδιά του θανάτου: ανοίγεται μέσα μου!
Το διφορούμενο αυτής της ανθρώπινης ζωής είναι εκείνο του τρελλού γέλιου και των λυγμών. έχει τη δυσκολία να συμβιβάσει τον λογικό υπολογισμό, που τη στηρίζει με τα δάκρυα... Μ΄αυτό το τρομακτικό γέλιο...
Ο στόχος αυτού του βιβλίου είναι ν' ανοίξει τη συνείδηση στην ταυτότητα του "μικρού θανάτου" και ενός θανάτου οριστικού. Απ' την ηδονή, το παραλήρημα, στην χωρίς όρια φρίκη.
Αυτό είναι το πρώτο βήμα.
Που μας οδηγεί τη λήθη των παιδισμώντου Λόγου!
Του Λόγου που ποτέ δεν έμαθε να μετράει τα όριά του.
Από το ίδιο βιβλίο του Ζωρζ Μπατάιγ "Τα δάκρυα του έρωτα", εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ 1981
Είναι κοινότυπο να βάζει κανείς σα σκοπό αυτό που δεν είναι καθαρά παρά ένα μέσο. Το κυνήγι του πλούτου -άλλοτε του πλούτου των εγωιστικών ατόμων, καμμιά φορά του κοινού πλούτου- δεν είναι προφανώς παρά ένα μέσο. Η εργασία δεν είναι παρά ένα μέσο...
Η ανταπόκριση στην ερωτική επιθυμία -καθώς επίσης και στην πιο ανθρώπινη επιθυμία (λιγότερο φυσική) της ποίησης και της έκστασης, αντίθετα είναι ένας σκοπός...
Συχνά μέσα μου η ικανοποίηση μιας επιθυμίας αντιτίθεται στο συμφέρον. Αλλά ενδίδω σ' αυτήν γιατί έγινε βάναυσα ο τελικός σκοπός μου!...
Η ουσία του ανθρώπου δοσμένη μέσα από τη σεξουαλικότητα - που είναι η καταγωγή της και το ξεκίνημά της - του θέτει ένα πρόβλημα που δεν έχει διέξοδο παρά την τρέλλα. Αυτή η τρέλλα δίνεται μέσα από τον "μικρό θάνατο". Θα μπορούσα να ζήσω ολοκληρωμένα το "μικρό θάνατο" τουλάχιστον σαν δοκιμή του τελικού θανάτου; Η βία της σπασμωδικής χαράς είναι βαθειά μέσ' την καρδιά μου. Αυτή η βία, ταυτόχρονα, τρέμω που το λέω, είναι η καρδιά του θανάτου: ανοίγεται μέσα μου!
Το διφορούμενο αυτής της ανθρώπινης ζωής είναι εκείνο του τρελλού γέλιου και των λυγμών. έχει τη δυσκολία να συμβιβάσει τον λογικό υπολογισμό, που τη στηρίζει με τα δάκρυα... Μ΄αυτό το τρομακτικό γέλιο...
Ο στόχος αυτού του βιβλίου είναι ν' ανοίξει τη συνείδηση στην ταυτότητα του "μικρού θανάτου" και ενός θανάτου οριστικού. Απ' την ηδονή, το παραλήρημα, στην χωρίς όρια φρίκη.
Αυτό είναι το πρώτο βήμα.
Που μας οδηγεί τη λήθη των παιδισμώντου Λόγου!
Του Λόγου που ποτέ δεν έμαθε να μετράει τα όριά του.
Από το ίδιο βιβλίο του Ζωρζ Μπατάιγ "Τα δάκρυα του έρωτα", εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ 1981
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου