Η απλή σεξουαλική δραστηριότητα είναι διαφορετική από τον ερωτισμό. Η πρώτη έχει δοθεί στη ζωή των ζώων και μόνο η ανθρώπινη ζωή παρουσιάζει μια δραστηριότητα που καθορίζει ίσως μια πλευρά "διαβολική", στην οποία ταιριάζει η λέξη ερωτισμός. Το "διαβολικό", ειν' αλήθεια, σχετίζεται με τον χριστιανισμό. Αλλά, κατά τα φαινόμενα, η πιο αρχαία ανθρωπότητα είχε γνώση του ερωτισμού πολύ πριν την εμφάνιση του χριστιανισμού...
Αλλά ειν' αλήθεια ότι "διαβολικό" σημαίνει ουσιαστικά, τη σύμπτωση του θανάτου και του ερωτισμού, θα μπορούσαμε να αποτύχουμε αν βέβαια ο διάβολος δεν είναι τελικά παρά η τρέλλα μας, αν κλαίμε, αν ατέλειωτοι λυγμοί μας ξεσκίζουν, κι αν ακόμα μας πιάνει τρελλό γέλιο, θα μπορούσαμε να μην αντιληφθούμε την πρόληψη που συνδέεται με τον γεννημένο ερωτισμό, την έμμονη ιδέα του θανάτου (τραγικού κατά μία έννοια, αν και γελοίου τελικά)...
Υπάρχει κάτι το ανάρμοστο στο θάνατο, διαφορετικό αναμφίβολα από οτιδήποτε άσεμνο έχει η σεξουαλική δραστηριότητα. Ο θάνατος σχετίζεται με δάκρυα, ενώ συχνά η σεξουαλική επιθυμία σχετίζεται με γέλιο. Αλλά το γέλιο δεν είναι, όσο φαίνεται, αντίθετο στα δάκρυα: το αντικείμενο του γέλιου και το αντικείμενο των δακρύων έχουν πάντα σχέση με κάποιο είδος βίας, που διακόπτει την κανονική και συνηθισμένη ροή των πραγμάτων. Τα δάκρυα συνδέονται συνήθως με γεγονότα απρόσμενα που θλίβουν, αλλά απ' την άλλη μεριά ένα χαρούμενο κι ανέλπιστο γεγονός μας συγκινεί καμιά φορά τόσο πολύ, που κλαίμε...
Χωρίς αμφιβολία, είναι δύσκολο να ξεχωρίσουμε καθαρά και ξάστερα, την ενότητα του θανάτου -ή της συνείδησης του θανάτου- και του ερωτισμού. Ο χωρίς όρια πόθος δεν μπορεί κατά βάση νάναι αντίθετος με τη ζωή, που είναι το αποτέλεσμά του. Η ερωτική στιγμή μάλιστα είναι το αποκορύφωμα αυτής της ζωής, όπου η μεγαλύτερη δύναμη και η ένταση φανερώνονται τη στιγμή που δύο υπάρξεις έλκονται, ζευγαρώνονται και διαιωνίζονται. Πρόκειται για τη ζωή..... η ζωή ξεχειλίζει και ξεχειλίζοντας φτάνει στο έσχατο παραλήρημα. Αυτά τα ανακατεμένα σώματα που χάνονται σε υπερβολές ηδονής, καθώς συναναστρέφονται και λιγοθυμάνε, φτάνουν στο αντίθετο του θανάτου που θα τα θυσιάσει αργότερα στη σιωπή της φθοράς...
Μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του Ζωρζ Μπατάιγ "Τα δάκρυα του έρωτα". Κεντρικό σημείο του έργου είναι η εξώθηση του ανθρώπου πέρα από τα όριά του, η υπέρβασή του μέσα από τον ερωτισμό. Ο ερωτισμός είναι αγωνία, μοναξιά, διακύβευση των αξιών, αυτοκαταστροφή, αντιμετώπιση και βίωση θανάτου, δηλαδή η μοναδική πράξη αυτογνωσίας...
Αλλά ειν' αλήθεια ότι "διαβολικό" σημαίνει ουσιαστικά, τη σύμπτωση του θανάτου και του ερωτισμού, θα μπορούσαμε να αποτύχουμε αν βέβαια ο διάβολος δεν είναι τελικά παρά η τρέλλα μας, αν κλαίμε, αν ατέλειωτοι λυγμοί μας ξεσκίζουν, κι αν ακόμα μας πιάνει τρελλό γέλιο, θα μπορούσαμε να μην αντιληφθούμε την πρόληψη που συνδέεται με τον γεννημένο ερωτισμό, την έμμονη ιδέα του θανάτου (τραγικού κατά μία έννοια, αν και γελοίου τελικά)...
Υπάρχει κάτι το ανάρμοστο στο θάνατο, διαφορετικό αναμφίβολα από οτιδήποτε άσεμνο έχει η σεξουαλική δραστηριότητα. Ο θάνατος σχετίζεται με δάκρυα, ενώ συχνά η σεξουαλική επιθυμία σχετίζεται με γέλιο. Αλλά το γέλιο δεν είναι, όσο φαίνεται, αντίθετο στα δάκρυα: το αντικείμενο του γέλιου και το αντικείμενο των δακρύων έχουν πάντα σχέση με κάποιο είδος βίας, που διακόπτει την κανονική και συνηθισμένη ροή των πραγμάτων. Τα δάκρυα συνδέονται συνήθως με γεγονότα απρόσμενα που θλίβουν, αλλά απ' την άλλη μεριά ένα χαρούμενο κι ανέλπιστο γεγονός μας συγκινεί καμιά φορά τόσο πολύ, που κλαίμε...
Χωρίς αμφιβολία, είναι δύσκολο να ξεχωρίσουμε καθαρά και ξάστερα, την ενότητα του θανάτου -ή της συνείδησης του θανάτου- και του ερωτισμού. Ο χωρίς όρια πόθος δεν μπορεί κατά βάση νάναι αντίθετος με τη ζωή, που είναι το αποτέλεσμά του. Η ερωτική στιγμή μάλιστα είναι το αποκορύφωμα αυτής της ζωής, όπου η μεγαλύτερη δύναμη και η ένταση φανερώνονται τη στιγμή που δύο υπάρξεις έλκονται, ζευγαρώνονται και διαιωνίζονται. Πρόκειται για τη ζωή..... η ζωή ξεχειλίζει και ξεχειλίζοντας φτάνει στο έσχατο παραλήρημα. Αυτά τα ανακατεμένα σώματα που χάνονται σε υπερβολές ηδονής, καθώς συναναστρέφονται και λιγοθυμάνε, φτάνουν στο αντίθετο του θανάτου που θα τα θυσιάσει αργότερα στη σιωπή της φθοράς...
Μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του Ζωρζ Μπατάιγ "Τα δάκρυα του έρωτα". Κεντρικό σημείο του έργου είναι η εξώθηση του ανθρώπου πέρα από τα όριά του, η υπέρβασή του μέσα από τον ερωτισμό. Ο ερωτισμός είναι αγωνία, μοναξιά, διακύβευση των αξιών, αυτοκαταστροφή, αντιμετώπιση και βίωση θανάτου, δηλαδή η μοναδική πράξη αυτογνωσίας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου