Life is a beach and then you fly - Umberto Eco

"Πολλοί θεωρούν τη φαντασία υποκατάστατο της πραγματικότητας.Η φαντασία είναι όμως κομμάτι της πραγματικότητας. Σκεφτείτε μια ερωτική σχέση. Περιέχει πραγματικά γεγονότα αλλά και φανταστικά, όλα εκείνα που ζει καθένα από τα δύο πρόσωπα όταν είναι μόνο του. Η πραγματικότητα της ερωτικής σχέσης αποτελείται και από τα πραγματικά γεγονότα και από τα φανταστικά... Η μνήμη κοιτάζει πάντα πίσω, ενώ η φαντασία κοιτάζει πάντα μπροστά. Αν ο άνθρωπος θέλει να βάλει όπισθεν στο αυτοκίνητο που τον κινεί μέσα στο χρόνο, βάζει τη μνήμη του σε κίνηση. Αν θέλει να κινηθεί προς το μέλλον, επικαλείται τη φαντασία του. Για μένα, φαντασία είναι ακόμη και η δυνατότητα του επιστήμονα να κάνει μια υπόθεση. Αν δεν είμαστε λίγο Κολόμβοι μέσα μας, δεν ανακαλύπτουμε τίποτα. Τα πιο σημαντικά πράγματα σ' αυτό το κόσμο ανακαλύφθηκαν από ανθρώπους της περιπέτειας. Από ανθρώπους που ήταν έτοιμοι να κατεβούν τα σκαλιά και να μπουν στο σκοτεινό υπόγειο που υπάρχει κάτω από το σπίτι, εκεί που είναι απαγορευμένη η είσοδος από τους γονείς..."

Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας

Θάθελα να φωνάξω τ΄όνομά σου, αγάπη, μ΄όλη μου τη δύναμη.
Να τ΄ακούσουν οι χτίστες απ' τις σκαλωσιές και να φιλιούνται με τον ήλιο
να το μάθουν στα καράβια οι θερμαστές και ν'ανασάνουν όλα τα τριαντάφυλλα
να τ' ακούσει η άνοιξη και νάρχεται πιο γρήγορα
να το μάθουν τα παιδιά για να μη φοβούνται το σκοτάδι,
να το λένε τα καλάμια στις ακροποταμιές, τα τριγόνια πάνω στους φράχτες
να τ' ακούσουν οι πρωτεύουσες του κόσμου και να το ξαναπούνε μ' όλες τις καμπάνες τους
να το κουβεντιάζουνε τα βράδυα οι πλύστρες χαϊδεύοντας τα πρισμένα χέρια τους.

Να το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει.

Να τ' ακούσει ο χρόνος και να μη σ'αγγίξει, αγάπη μου, ποτέ.

Τάσος Λειβαδίτης

Από το "Μονόγραμμα" του Οδυσσέα Ελύτη

ΙΙΙ

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Επειδή σ'αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μές στ'αχανή σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη,να φυσώ να σε πηγαίνω
Μέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε

Ακουστά σ'έχουν τα κύματα
Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά το "τί" και το "ε"
Τριγύρω στο λαιμό και στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά

Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά

Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Επειδή σ'αγαπώ και σ'αγαπώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ' ουρανού με τ'άστρα
Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν'αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ'αλλού φερμένο
Δεν τ'αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ'ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ για σένα και για μένα.

Η άλλη εκδοχή

Δε μένουν πολλά
για νέα ποιήματα,
ίσως να έχουν όλα ειπωθεί
από χιλιάδες ποιητές
εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Μένει μοχάχα ο θάνατος
για τον καθένα μας
ανείπωτος.

Μένουν πολλά
για νέα ποιήματα
κι ας έχουν όλα ειπωθεί
από χιλιάδες ποιητές
εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Μένει η υπόλοιπη ζωή
για τον καθένα μας
απρόβλεπτη κι ανείπωτη.


Από την "Ηδονή των παρατάσεων" του Τάσου Λειβαδίτη

H πιο όμορφη καρδιά

Η Σονάτα του Σεληνόφωτος

Άφησέ με νάρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!
Είναι καλό το φεγγάρι, - δε θα φαίνεται
που ασπρίσαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι
θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις.
Άφησέ με νάρθω μαζί σου.

Όταν έχει φεγγάρι μεγαλώνουν οι σκιές μέσα στο σπίτι,
αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,
ένα δάκτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου
λησμονημένα λόγια - δε θέλω να τ' ακούσω. Σώπα

Άφησέ με νάρθω μαζί σου
λίγο πιο κάτου, ως τη μάντρα του τουβλάδικου,
ως εκεί που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται
η πολιτεία τσιμεντένια κι αέρινη, ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο,
τόσο αδιάφορη και άυλη
τόσο θετική σαν μεταφυσική
που μπορείς επιτέλους να πιστέψεις πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις
πως ποτέ δεν υπήρξες, δεν υπήρξε ο χρόνος κ' η φθορά του.
Άφησέ με νάρθω μαζί σου.

Θα καθήσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας
μπορεί να φανταστούμε κιόλας πως θα πετάξουμε,
γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη, ακούω το θόρυβο του φουστανιού μου
σαν το θόρυβο δυο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,
κι όταν κλείνεσαι μέσα σ'αυτόν τον ήχο του πετάγματος
νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,
κ'έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους,
δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις
κι ούτε έχει σημασία που ασπρίσαν τα μαλλιά μου,
(δεν είναι τούτο η λύπη μου - η λύπη μου
είναι που δεν ασπρίζει κ' η καρδιά μου).
Άφησέ με νάρθω μαζί σου.

Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα,
μονάχος στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησέ με νάρθω μαζί σου....


Γιάννης Ρίτσος (απόσπασμα)