Μην πεις ποτέ, ποτέ πως όλα ήτανε μια πλάνη...

Μην πεις ποτέ, ποτέ πως όλα ήτανε μια πλάνη
περιπλανήθηκα μαζί σου και μου φτάνει
Βάλε σημάδια μες στη νύχτα μη χαθείς
είναι πιο εύκολο να κλαις παρά να ζεις

Πέντε μικρά θέματα

IV

Κάτω απ' τα ρούχα μου δε χτυπά πια η παιδική μου καρδιά
Λησμόνησα την αγάπη που' ναι μόνο αγάπη
Μερόνυχτα να τριγυρνώ χωρίς να σε βρίσκω μπροστά μου
Ορίζοντα λευκέ της αστραπής και του όνειρου
Ένιωσα το στήθος μου να σπάζει στη φυγή σου

Ψυχή της αγάπης μου αλήτισα
Λεπίδι του πόθου μου αδυσώπητο
Νικήτρα μονάχη της σκέψης μου.

Μανόλης Αναγνωστάκης
Τα ποιήματα 1941-1971

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ...

Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους.
Όταν υπόταξαν τις μέρες μας και τις κρεμάσανε σα δάκρυα
Όταν μαζί τους πεθάνανε σε μιαν οικτρή παραμόρφωση
Τα τελευταία μας σχήματα των παιδικών αισθημάτων
Και τί κρατά τάχα το χέρι που οι άνθρωποι δίνουν;
Ξέρει να σφίξει γερά εκεί που ο λογισμός μας ξεγελά
Την ώρα που ο χρόνος σταμάτησε και η μνήμη ξεριζώθηκε
Σα μιαν εκζήτηση παράλογη πέρα από κάθε νόημα;
(Κι αυτοί γυρίζουν πίσω μια μέρα χωρίς το μυαλό ή μια ρυτίδα
Βρίσκουνε τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους που μεγάλωσαν
Πηγαίνουνε στα μικρομάγαζα και στα καφενεία της συνοικίας
Διαβάζουνε κάθε πρωί την εποποιία της καθημερινότητας.)
Πεθαίνουμε τάχα για τους άλλους ή γιατί έτσι νικούμε τη ζωή
Ή γιατί έτσι φτύνουμε ένα-ένα τιποτένια ομοιώματα
Και μια στιγμή στο στεγνωμένο νου τους περνά μιαν ηλιαχτίδα
Κάτι σα μια θαμπήν ανάμνηση μιας ζωικής προϊστορίας.
Φτάνουνε μέρες που δεν έχεις πια τί να λογαριάσεις
Συμβάντα ερωτικά και χρηματιστηριακές επιχειρήσεις
Δε βρίσκεις καθρέφτες να φωνάξεις τ' όνομά σου
Απλές προθέσεις ζωής διασφαλίζουν μιαν επικαιρότητα
Ανία, πόθοι, όνειρα, συναλλαγές, εξαπατήσεις
Κι αν σκέφτομαι είναι γιατί η συνήθεια είναι πιο προσιτή από την τύψη.

Μα ποιος θάρθει να κρατήσει την ορμή μιας μπόρας που πέφτει;
Ποιος θα μετρήσει μια-μια τις σταγόνες πριν σβήσουν στο χώμα
Πριν γίνουν ένα με τη λάσπη σαν τις φωνές των ποιητών;
Επαίτες μιας άλλης ζωής της Στιγμής λιποτάχτες
Ζητούνε μια νύχτα απρόσιτη τα σάπια τους όνειρα.

Γιατί η σιωπή μας είναι ο δισταγμός για τη ζωή και το θάνατο.

Μανόλης Αναγνωστάκης - Εποχές 3

Αν θυμούμαι...

Αν θυμούμαι, δεν είναι που νικήθηκα
Δεν είναι που επιδίωξα μιαν αγοραία λύση
Όλα συγκλίνουνε μπροστά σ' εκείνο που έρχεται
Αδιάλειπτο, ανεξίτηλο, στίγμα στο πρόσκαιρο.
Να ξεχωρίσεις, αν υπάρχει, μια Στιγμή
Σ' αλλεπαλλήλων χρόνων στείρα διαιώνιση
Για κείνο που έρχεται, φραγμός σε μια παράταση,

Σαν περιζήτητη αμοιβή φτηνής ζωής.


Εποχές 3
Τα ποιήματα 1941-1971
Μανόλης Αναγνωστάκης

Το εκτόπισμα

Όπως γκρεμίστηκε
ακόμα εκεί είναι.
Όγκους λάσπη κοτρόνες
κονιορτό
εκεί τα παράτησα
στη μέση του στενού διαδρόμου
απ' όπου υποχρεωτικά περνώ
για να βγω έξω
ή να σπρωχτώ πιο μέσα.
Βουνό τα γκρεμίδια.

Αναρωτιέμαι
τόσο μεγάλη ήταν αυτή η ιστορία;

Αντίθετα
η ελαχιστότητα μιας ιστορίας
είναι που σωριάζει τόσον όγκο λύπης.

Και χάρη σ' αυτή τη δυσαναλογία
σώζεται το κύρος του ακατανόητου.

Κική Δημουλά

ΠΡΟσμονή

Horizzonte

Απόψε
θα ψάξω
στις γωνιές του ονείρου μου
το πόδι σου
να αγγίζει
το γόνατό μου.
Στη σκέψη του
κόβεται η ανάσα μου.
Κι ο πόθος βαθύς...
βουνό στη νύχτα μου.

Νοσταλγία

" Απέραντη νοσταλγία για κάτι που ποτέ δε ζήσαμε κι όμως αυτό υπήρξε όλη η ζωή μας " .

Gladiator23111
July 11, 2009

Το τραγούδι αυτό, σε στίχους του Μενέλαου Λουντέμη, περιλαμβάνεται στο δίσκο του Χάρη και Πάνου Κατσιμίχα "Η μοναξιά του σχοινοβάτη" . Ολόκληρο το άλμπουμ είναι αφιερωμένο στο Παύλο Σιδηρόπουλο.
Ο Μενέλαος Λουντέμης είναι περισσότερο γνωστός για τα μυθιστορήματα και διηγήματά του, που συντρόφεψαν τα εφηβικά μας χρόνια με πιο γνωστά το "Ένα παιδί μετράει τ' άστρα" και το "Οι κερασιές θ' ανθίσουν και φέτος". Τη ποίησή του τη πρόσεξα από τις καταπληκτικές συνθέσεις εικόνας, ερωτικής ποίησης και μουσικής που έχει ανεβάσει στο youtube η Κίρκη. Έψαξα στα βιβλιοπωλεία να βρω κάποια έκδοση των ποιημάτων του Λουντέμη, αλλά δε στάθηκα τυχερή. Ίσως φταίει που δεν κατοικώ στο κλεινόν άστυ, δεν μπορεί κάπου θα υπάρχουν σε κάποιο παλαιοβιβλιοπωλείο! Φέτος το καλοκαίρι σε μια έκθεση βιβλίου απ' αυτές που γίνονται στα τουριστικά μέρη βρήκα δυό ποιητικές συλλογές του Λουντέμη δεμένες κι όλας και δεν έχασα την ευκαιρία να τις αποκτήσω. Πρόκειται για το "Σπαθί και το φιλί" εκδόσεις Δωρικός 1976 τέταρτη έκδοση και το "Κραυγή στα Πέρατα" ίδιες εκδόσεις τέταρτη έκδοση 1977. Το δεύτερο αντέχει ακόμα στο χρόνο. Το πρώτο θα το κατέτασα στην πολιτική ποίηση. Το θέμα είναι ότι δεν βρήκα σ' αυτά τα βιβλία το ερωτικό κάλεσμα. Αν κάποιος γνωρίζει σε ποιο βιβλίο περιλαμβάνεται ας μου το γράψει!
Τώρα πώς συνδέεται μέσα μου το "Ερωτικό κάλεσμα" με τη νοσταλία; Είναι γιατί η νοσταλγία γι αυτό που χάσαμε είναι πιο υποφερτή γι αυτό που δεν είχαμε ποτέ. Κάτι παρόμοιο με το σχόλιο πάνω στο τραγούδι του Gladiator23111!

Πιο κοντα!

Έκκληση; Διαταγή; Ή γνώση του αδύνατου;

¨... Ο άνθρωπος είναι ένα κλειστό σύστημα. Δεν μπορεί να μοιραστεί αυτό που είναι. Μπορεί να μοιραστεί μόνον αυτό που έχει. Δεν μπορεί να μοιραστεί τα συναισθήματα που νιώθει ή τις σκέψεις που σκέφτεται. Μπορεί να μοιραστεί μόνον τις εκφράσεις των συναισθημάτων και των σκέψεών του: μία κίνηση, μία πράξη, μία φράση, μία λέξη. Η εσωτερική του κίνηση είναι σαν του κυττάρου του: κεντρομόλα. Όσο κι αν έχει ανάγκη να κινηθεί φυγόκεντρα και να πλησιάσει τον άλλον, πάντα θα νιώθει, πως δεν μπορεί να ολοκληρώσει αυτήν την κίνηση. Πάντα θα νιώθει πως κάτι... λείπει. Κλεισμένος και καταδικασμένος σε μια αφόρητη μοναξιά, προσπαθεί να σπάσει το περιτύλιγμά του και να κάνει τη μεγάλη έξοδο προς τον άλλον. Κι όμως πάντα αποτυγχάνει.
Σήμερα - πιο πολύ από άλλες εποχές - που η ταχύτητα της τεχνολογίας μαζί με τη βίαιη και κυνική εμπορευματοποίηση των πάντων προσπαθεί να πείσει, για δικό της όφελος, πως αυτή η ανθρώπινη αναπηρία, είναι κάτι φυσιολογικό - σήμερα που οι πάντες προσπαθούν να καθησυχάσουν την αδυναμία μας για να τη θεωρήσουμε δεδομένη - σήμερα, γίνεται ακόμη πιο αναγκαία η έντονη προσπάθεια του ανθρώπου να πλησιάσει τον Άλλον δίνοντάς του ό τι έχει και δεν έχει, αφού αυτό που είναι, θα παραμένει πάντα φυλακισμένο μέσα μας.
Τόσο κοντά μας, που δεν μπορούμε να το διαχειριστούμε, τόσο κοντά μας αλλά και τόσο μακριά από τους άλλους. Στο δόσιμο αυτού που έχουμε εδράζεται η μέριμνα και η έξοδος από τον εαυτό μας, άρα και η λύτρωση απ' αυτό που είμαστε. Μόνον έτσι μπορούμε να δεξιωθούμε τους άλλους.
Μόνον έτσι μπορούμε να έρθουμε... πιο κοντά.

Γιώργος Κιμούλης για το θεατρικό έργο του Patrick Marber: Closer

Υπάρχοντας

Στον ασφυκτικό κόσμο της "κοινής λογικής"

Παιχνίδι και χαρά ζήτησα κι ήτανε τρέλα.

Αέρα γύρεψα κι ήτανε τρέλα.

Αλήθεια γύρεψα κι ήτανε τρέλα.

Ζώντας
παίζω και χαίρομαι
Αναπνέοντας Βαθιά
Αληθινά




Φωτία

Thanks to Life

Αναπνέω

Ακούω

Παρατηρώ

Αγγίζω

Γεύομαι

Μοχθώ

Οσμίζομαι

Αγαπάω

Πονάω

Ερωτεύομαι

ΖΩ

ΖΕΙΣ

ΖΟΥΜΕ

Με αφορμή το νωπό αίμα στην άσφαλτο ενός νέου ανθρώπου τα μεσάνυχτα της 5^ης προς 6^ης Αυγούστου με το ολόγιομο φεγγάρι. Εύχομαι να ζήσει.

Μ' αρέσει να ταξιδεύω, ν' αλλάζω χώρες
Να είμαι πάντα άλλος,
Ψυχή χωρίς ρίζες,
Να ζω έξω από αυτά που βλέπω.

Να μην ανήκω σε κανέναν. Ούτε στον εαυτό μου.
Να πηγαίνω μπροστά, ξοπίσω να παίρνω
Την απουσία κάθε σκοπού.
Και την επιθυμία μου να τον πετύχω.

Αυτό είναι για μένα το ταξίδι.
Αλλά εκτός από το όνειρο για το ταξίδι
Τίποτα από μένα δεν υπάρχει σ' αυτό.
Όλα τα άλλα, γη είναι κι ουρανός.




20-9-1933 Φερνάντο Πεσσόα

Αισθησιακή ωδή

Για να νιώσω τον εαυτό μου, πολλαπλασιάστηκα
Για να νιώσω τον εαυτό μου, ανάγκη είχα τα πάντα να νιώσω.
Ξεχείλισα, βγήκα από τον εαυτό μου, παρασύρθηκα
Γυμνώθηκα, παραδόθηκα
Και σε κάθε γωνιά της ψυχής μου
Βωμός σε διαφορετικό Θεό υπάρχει.

Τα μπράτσα όλων των αθλητών με έσφιξαν στην αγκαλιά τους,
Ξαφνικά θηλυκό,
Κι εγώ, μόνο με τη σκέψη,
Λιποθύμησα στης φαντασίας τα μπράτσα.

Στο στόμα μου φιλήθηκαν όλοι οι εραστές
Στην καρδιά μου οι αποχαιρετισμοί μαντίλια κυμάτιζαν,
Όλες οι πρόστυχες προσκλήσεις με ματιές και χειρονομίες
Μ' έβρισκαν κατευθείαν στο κορμί, που δίψαγε
Στο ερωτικό του κέντρο.
Ήμουν όλοι οι ασκητές, οι περιθωριακοί, οι ξεχασμένοι όλοι...
Ραντεβού κόκκινο και μαύρο στο βαθύ της ψυχής μου!

Κουβαλάω στην καρδιά μου,
Σαν σε χρηματοκιβώτιο που δεν κλείνει γιατί είναι γεμάτο,
Όλα τα μέρη απ' όπου πέρασα,
Τα λιμάνια όλα όπου πήγα,
Όλα τα τοπία που είδα απ' τα παράθυρα, τα φινιστρίνια
Ή τα καταστρώματα, κάνοντας όνειρα.
Κι όλα αυτά, που είναι πολλά,
Είναι λίγα γι αυτό που θέλω.

Σταυρώνω τα χέρια στο τραπέζι, βάζω το κεφάλι στα χέρια,
Και θέλω να κλάψω, αλλά δεν ξέρω πού τα δάκρυα να ψάξω...
Όσο προσπαθώ τη λύπη μου να κρατήσω, δεν κλαίω,
Η ψυχή μου κομμάτια
Κάτω από τον κυρτό δείκτη που την αγγίζει...
Τί θα γίνει μ' εμένα; Τί θα γίνει μ' εμένα;

Κάνε με ανθρώπινο, ώ νύχτα, κάνε με αδελφικό, φιλότιμο.
Μόνο με ανθρωπιά μπορεί κανείς να ζήσει.
Τους ανθρώπους μόνο αγαπώντας, τη δράση,
Τη ματαιότητα της δουλειάς,
Μόνο έτσι - αλοίμονό μου! - μόνο έτσι μπορεί κάποιος να ζήσει.
Μόνο έτσι, ω νύχτα, εγώ,
Ποτέ δε θα μπορέσω εγώ να ζήσω έτσι!

Κάνε με μητρικό, ήρεμη νύχτα...
Εσύ, που αφήνεις τον κόσμο στον κόσμο, εσύ που είσαι η ειρήνη,
Εσύ που δεν υπάρχεις, που είσαι μόνο η απουσία του φωτός,
Εσύ που δεν είσαι πράγμα, τόπος, ουσία, ζωή,
Πηνελόπη που υφαίνεις ξεφτισμένο πρωινό από τη σκοτεινιά σου,
Κίρκη ανύπαρκτη των ανθρώπων με πυρετό, των αναίτια θλιμμένων,
Έλα σ΄εμένα, ω νύχτα, πάρε με απ' το χέρι,
Και γίνου δροσιά κι ανακούφιση, ω νύχτα, στο μέτωπό μου....

Θα βγει να σε μαλώσει

Λίγο πολύ όλες οι λέξεις
φέρνουν και διώχνουν κόσμο
αθωώνουν ή καταδικάζουν
λίγο πολύ όλες μας οδηγούν
με κάποιαν έκλαμψη κοντά στο νόημά τους.

Αλλά τη λέξη φεγγάρι
κανένα φως δεν τη φτάνει.

Δεν εννοώ εκείνο που εκπέμπει
όταν διακινεί πετρώδες ασήμι.
Για τη λέξη μιλώ που και χωρίς φορτίο
αδειανή
ακόμα και ως απλή νυχτοφύλαξ
του λεξιλογίου
ή και ως δραπέτης από έκλειψη ολική

πάλι γεμάτη είναι
από δική της αυθεντική επιρροή
δική της θαυματουργία.

Κάθε που της γλώσσας μου τα χείλη
βρίσκονται σε ζοφερή θέση
μόλις την προφέρουν με άκρα ταπεινότητα

αμέσως προβάλλει
διαχέεται τιμά καταξιώνει

καμιά άλλη λέξη δεν έδωσε ποτέ
τέτοιο ουράνιο λάμπον κύρος
στον σκοτεινό, άσημο
του ουρανίσκου μου θόλο.

Κι όχι μόνο.

Κάθε που της γλώσσας μου τα χείλη
ατιμάζονται διωγμένα
από το θεοσκότεινο αντίο

αμέσως προβάλλει η λέξη φεγγάρι
με λαμπερή παρρησία
μ ένα φως δριμύ θυμωμένο
και μαλώνει

τί μαλώνει, πές το άφοβα

φτύνει κατάμουτρα
το θεοσκότεινο αντίο.


Κική Δημουλά "Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως"

I am not crying

I found you all alone one night
and will I ever find you again
the memory of you is stretching me
on a brightly illuminated cross
the memory of you is stretching me
on a brightly illuminated cross


I am not crying for what you took from me
for what you would not give to me
you have given me one moon
azure ineffable deep
I am not crying for what you took from me


In the tender palm of your hand
the golden birds come to shelter
what sin can have I committed
to be deprived of your kisses
what sin can have I committed
to be deprived of your kisses

Ιδανικοί αυτόχειρες

Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν
τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,
διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βήματά τους.

Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.
Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων,
τα δάκρυα, ο ίδρως, η νοσταλγία
των ουρανών, η ερημιά των τόπων.


Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε
τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,
τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.

Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,
αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο
για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.

Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,
ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,
«όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,
πως θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος

Κώστας Καριωτάκης

Mal du depart.

I will stay always an ideal and worthless lover
of distant travels and blue seas,
and I will die one night as all the other nights,
without threading the misty line of the horizons.

For Madras, Singapore, Algeria and Sfax,
will deport as always the proud ships,
and I, bent over a desk with nautical maps,
I will add up sums in thick accounting books.

I will stop talking about far travels,
my friends will think that I have finally forgotten them,
and my mother, happy, will tell to anyone who asks,
"It was a youthful craziness, but now it has passed".

But one night my self in front of me will rise,
And like a ferocious judge will ask me to apologize,
and this worthless hand of mine that shakes, will get armed,
it will take aim and fearless will hit the culprit.

And I, that so much desired to be buried one day,
in a deep sea of the farfetched Indies,
I will have a common and very sad death,
and a funeral like the funerals of many people.
Category: Music
Tags:
NIKOS KAVADIAS KOSTAS KARALIS "Ιδανικός κι ανάξιος εραστής"

Οκτάνα

...
Και τώρα ο καθείς θα διερωτηθεί ευλόγως: "Μα τί θα πεί Οκτάνα;"
Δίκαιον το ερώτημα και η απάντησις θα έλθει γρήγορα. Όμως δια να γίνει πλήρως νοητή, ρίξετε πρώτα μέσα σας μια καλή ματιά ευθύς μετά ρίξετε άλλη μία τριγύρω σας δεξιά κι αριστερά, πάνω και κάτω. Έπειτα κλείστε τα μάτια σας για μια στιγμή και ανοίξτε τα αποτόμως, ανοίγοντας διάπλατα και τις ψυχές σας. Η απάντησις θα βρίσκεται μπροστά σας, όχι μονάχα νοητή, μα και απτή-σώμα περικαλλές και έμψυχον και σφύζον.
Και τώρα (αμήν, αμήν) λέγω υμίν:
Οκτάνα, φίλοι μου, θα πει μεταίχμιον της Γης και του Ουρανού, όπου το ένα στο άλλο εκτεινόμενο ένα τα δύο κάνει.
Οκτάνα θα πει πυρ, κίνησις, ενέργεια, λόγος, σπέρμα.
Οκτάνα θα πει έρως ελεύθερος με όλας τας ηδονάς του.
Οκτάνα θα πει ανά πάσαν στιγμήν ποίησις, όμως όχι ως μέσον εκφράσεως μόνον, μα ακόμη ως λειτουργία του πνεύματος διηνεκής.
Οκτάνα θα πει η εντελέχεια εκείνη, που αυτό που είναι αδύνατον να γίνει αμέσως το κάνει εν τέλει δυνατόν, ακόμη και την χίμαιραν, ακόμη και την ουτοπίαν, ίσως μια μέρα και την αθανασία του σώματος και όχι μονάχα της ψυχής.
Οκτάνα θα πεί το "εγώ" "εσύ" να γίνεται (και αντιστρόφως το "εσύ" "εγώ") εις μίαν εκτόξευσιν ιμερικήν, εις μίαν έξοδον λυτρωτικήν, εις μίαν ένωσιν θεοτικήν, εις μίαν μέθεξιν υπερτάτην, που ίσως αυτή να αποτελεί την θείαν Χάριν, το θαύμα του εντός και εκτός εαυτού, κάθε φοράν που εν εκστάσει συντελείται...
Οκτάνα θα πει (χωρίς να περιφρονούμε του γήρατος την σοφίαν) θα πει πασει θυσία διατήρησις της παιδικής ψυχής εις όλα τα στάδια της ωριμότητος εις όλας τας εποχάς του βίου, διότι ανευ αυτής και η πιο χρυσή νεότης γρήγορα στάχτη γίνεται και χάνεται και φεύγει και μένει στη θέσι της η θλίψις, η άνευ ελπίδων μεταμέλεια και η στυγνή ρυτίς...

Ανδρέας Εμπειρίκος
Γλυφάδα 20.8.1965

Η ΠΟΙΗΣΗ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΛΛΑΖΕΙ

Η ποίηση δεν μας αλλάζει τη ζωή
το ίδιο σφίξιμο, ο κόμπος της βροχής
η καταχνιά της πόλης σα βραδιάζει

Δε σταματά τη σήψη που προχώρησε
δε θεραπεύει τα παλια μας λαθη

Η ποίηση καθυστερεί τη μεταμόρφωση
κάνει πιο δύσκολη την καθημερινή μας πράξη.


Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου

Τρία δάκρυα του θεού

I

Σ' αυτό το σπίτι βγάζουν τα παράθυρα
σπάζουν τις πόρτες σε χίλια κομμάτια
από τις πόρτες τρεις άντρες μπήκανε χαρούμενοι
πέντε γυναίκες βγήκαν δακρυσμένες
απ' τα παράθυρα πετούν πολύχρωμα πουλιά
μιλούνε - φίλοι μου - μιλούνε σαν ανθρώποι
κι έπειτα ήσυχα-ήσυχα πεθαίνουν
τότε τα κάδρα γίνονται αυτά πουλιά
και μία-μία ανοίγουν τα φτερά
οι σκυθρωπές μορφές
ενός χαμένου κόσμου

II

Αυτό το βουνό τόσο κοντά μου
απλώνω το χέρι ξεριζώνω
τα δέντρα και τους θάμνους του
τους στύλους τους ηλεχτρικούς
αυτά τα πονεμένα δόντια
μιας απελπιστικά μοναχικής ζωής

Πάνω του τρέχουν πρόβατα πονηρά
είναι ποτέ τους πονηρά τα πρόβατα;
μα αυτά δωπέρα πόνεσαν πολύ
κι έχουν απάνθρωπα βελάσματα

Οι άνθρωποι εδώ γενήκαν ένα με την πέτρα
χτυπούν την πέτρα και σκίζουνε τα σπλάχνα τους
απορούν κι ούτε που ξέρουνε να κλάψουν

Σήμερα
κοιτάξτε καλά αυτό βουνό
κοιτάξτε καλά αυτό το δάκρυ του θεού
γιατί αύριο θα στεγνώσει

Αύριο δε θα βλέπετε πια τίποτα

III

Μπρος μου ψηλά σ' αυτό το βουνό
ένας λευκός άνθρωπος κόβει μαργαρίτες
σωριάζει πέτρες μέσα σ' αυτό το σάκο του θεού
κάπου κάπου γυρίζει και με κοιτάζει λυπημένος
μου ρίχνει ένα λουλούδι ξακολουθεί το δρόμο του

Στο στήθος μου φυτρώσαν κοπάδια μαργαρίτες
αυτός ο άνθρωπος είμαι εγώ

Μίλτος Σαχτούρης / Από τη συλλογή Η λησμονημένη (1945)

Culture Unplugged Video

View this movie at cultureunplugged.com

Είτε γράφουμε είτε μιλάμε είτε απλώς κοιτάζουμε
Πάντα απόντες είμαστε. Αυτό που είμαστε
Δε μεταγγίζεται σε λόγια ή σε βιβλίο.
Η ψυχή μας βρίσκεται στο άπειρο μακριά.
Όσο πολύ κι αν δίνουμε στη σκέψη μας τη θέληση
Να γίνει η ψυχή μας, να την κινήσει προς τα έξω,
Οι καρδιές μας είναι ακόμα αμέτοχες.
Του εαυτού μας γνώστες δεν είμαστε.
Από ψυχή σε ψυχή να γεφυρωθεί δε γίνεται η άβυσσος.
Με καμμιά δεξιότητα του σκέπτεσθαι,
Με καμμιά απάτη του φαίνεσθαι.
Στο βαθύτερο εγώ μας, είμαστε αγεφύρωτοι
Τη στιγμή που θα μπορούσαμε να εκστομίσουμε
Στη σκέψη μας την ύπαρξή μας.
Είμαστε τ΄όνειρο του εαυτού μας, ψυχές που αντιφεγγίζουν,
Και ο καθένας για τον άλλο ονειρεύεται όνειρα άλλου.

Η αγάπη είναι συντροφιά.
Μόνος στους δρόμους να περπατώ δεν ξέρω,
Γιατί μόνος να είμαι δεν μπορώ.
Μια επιθυμία ζωηρή με κάνει να επισπεύδω
Λίγο να δω, αλλά να δω τα πάντα.
Μαζί μου προχωρά η απουσία της.
Μ’ αρέσει τόσο πολύ, που δεν ξέρω πόσο τη θέλω.
Όταν δεν τη βλέπω, τη σκέφτομαι και δυνατός νιώθω
Σαν τα ψηλά δέντρα.
Τρέμω όμως μόλις τη δω, δεν ξέρω από τι είναι φτιαγμένο
Αυτό που νιώθω όταν λείπει από κοντά μου.
Το είναι μου, δύναμη που μ’ αφήνει.
Η πραγματικότητα, σαν ηλιοτρόπιο με κοιτάζει
Με το κεφάλι της γερτό.

10-7-1930 Fernando Pessoa

Νόημα των πραγμάτων

Που είναι το κρυφό μυστήριο των πραγμάτων;
Που βρίσκεται και δεν φανερώνεται;
Τουλάχιστον να μας δείξει πως είναι μυστήριο...
Το ποτάμι τί ξέρει γι αυτό, το δένδρο τί ξέρει;
Κι εγώ, που τίποτα περισσότερο από αυτά δεν είμαι
Τί ξέρω γι αυτό;
Όταν τα πράγματα κοιτάζω κι όταν σκέφτομαι
Τι σκέφτονται οι άνθρωποι γι αυτά,
Γελώ σαν ρυάκι που δροσερό κυλά στις πέτρες.

Γιατί το μοναδικό κρυφό νόημα των πραγμάτων
Είναι ότι νόημα κρυφό δεν έχουνε κανένα.
Απ' όλα τα όνειρα των ποιητών,
Και απ' των φιλοσόφων όλες τις σκέψεις,
Απ' όλα τα παράδοξα, το πιο παράδοξο είναι
Ότι τα πράγματα είναι ακριβώς αυτό που φαίνονται
Και τίποτα να καταλάβεις δεν υπάρχει.

Ναι, είναι αυτό που οι αισθήσεις μου έμαθαν μόνες τους:
Τα πράγματα δεν έχουν όνομα, ύπαρξη μόνο.
Τα πράγματα είναι το μοναδικό κρυφό
Νόημα των πραγμάτων.

ΧΧΧΙΧ Fernando Pessoa

Playing For Change: Song Around the World "Stand By Me"

Μη αναιρέσιμες απολαύσεις;

Γιατί η κριτική της καταναλωτικής κοινωνίας κατέληξε τόσο γρήγορα στον θρίαμβο του καταναλωτισμού; Επειδή τα συνθήματα που ακούστηκαν τότε: "Τα πάντα, αμέσως", "Θάνατος στη πλήξη", "Ζωή δίχως νεκρό χρόνο και απόλαυση δίχως εμπόδια", μπορούσαν να εφαρμοστούν περισσότερο στο χώρο του εμπορίου παρά στο χώρο του έρωτα και της ζωής. Ενώ νόμιζαν πως ανέτρεπαν την κατεστημένη τάξη, ευνοούσαν με κάθε καλή πίστη τη διάδοση του παγκόσμιου μερκαντιλισμού. Τα πράγματα πρέπει να είναι αμέσως προσιτά μες στην τάξη της πείνας και της δίψας, ενώ η καρδιά και η επιθυμία έχουν τους δικούς τους ιδιαίτερους ρυθμούς, τους διαλείποντες χρόνους τους. Η πρόθεση ήταν αναρχική, αλλά το αποτέλεσμα διαφημιστικό: Δεν απελευθέρωσαν τόσο τη λίμπιντο όσο την όρεξή μας για αγορές δίχως όρια, την ικανότητά μας να αρπάζουμε ασυγκράτητοι όλα τα αγαθά. Λιγάκι όπως εκείνοι οι χίπηδες που ανακάλυψαν τις πιο τουριστικές περιοχές στην Ασία, την Αφρική και τον Ειρηνικό, τριάντα χρόνια πριν από όλον τον υπόλοιπο κόσμο, ενώ το μόνο τους κίνητρο ήταν η επιθυμία της φυγής και της απομόνωσης.
Η παραδοξότητα του να κριτικάρεις τον καταναλωτισμό, μια πολυτέλεια χαϊδεμένων παιδιών. Το γοητευτικό σε αυτόν είναι πως προσφέρει ένα απλό, ανεξάντλητο, προσιτό σε όλους μας ιδανικό, αρκεί να μπορούμε να πληρώσουμε. Δεν απαιτεί από σένα τίποτα άλλο πέρα από το να έχεις την επιθυμία και να μπορείς να καταβάλεις το χρηματικό αντίτιμο. Ότι και να σκεφτόμαστε για το θέμα, μας διασκεδάζει πάρα πολύ, αφού, όπως γίνεται και με τη μόδα, υιοθετούμε με πάθος αυτό που μας προτείνουν, λες και το έχουμε διαλέξει οι ίδιοι. Το ξέρουμε ήδη από τον Σάρλ Φουριέ: δεν αναιρούμε μια ηδονή με αναθέματα, την απορροφούμε, την αντικαθιστούμε με μια μεγαλύτερη.
Ο καταναλωτισμός σας αηδιάζει όπως σας αηδιάζουν και κείνα τα βόδια που συνωθούνται στα σούπερ μάρκετ και τα πολυκαταστήματα; Επινοήστε άλλες χαρές, δημιουργείστε καινούργιους πειρασμούς!

Mάης '68

Η φαντασία στην εξουσία
Μη με απελευθερώσεις...θα το κάνω μόνος μου...
Κάτω από την άσφαλτο υπάρχει παραλία
Η πολιτική γίνεται στο δρόμο
Δε ζητάμε πολλά, τα θέλουμε όλα
Τα οδοφράγματα κλείνουν τις οδούς, αλλά ανοίγουν το δρόμο
Οι πόθοι μου είναι η πραγματικότητα
Ο δρόμος θα νικήσει
Ξεχάστε ό,τι μάθατε, αρχίστε ξανά να ονειρεύεσθε
Σ'αγαπώ...Ω! πες το μου με πέτρες των πεζοδρομίων
Ο λόγος είναι όπλο. Οπλίστε τις επιθυμίες σας
Η επανάσταση είναι απίστευτη γιατί είναι αληθινή
Η ευτυχία είναι μια νέα ιδέα
Δε θέλουμε έναν κόσμο όπου το τίμημα για να μην πεθάνουμε από πείνα θα είναι να μην πεθάνουμε από πλήξη
Θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα
Είμαστε ρεαλιστές, ζητάμε το αδύνατο
Κάτω η μισθωτή σκλαβιά
Κάτω η εμπορευματική-θεαματική κοινωνία
Το να καταναλώνεις είναι ηλιθιότητα
Όχι στο καθεστώς που σκοτώνει
απαγορεύεται το απογορεύειν
Σοσιαλισμός χωρίς ελευθερία είναι στρατώνας
Η οικονομία είναι τραυματισμένη, ας πεθάνει
ας μην αλλάξουμε εργοδότες, ας αλλάξουμε ζωή
Η χειραφέτηση του ανθρώπου ή θα είναι ολοκληρωτική ή δε θα υπάρχει...
όσοι μιλάνε για επανάσταση χωρίς να μιλάνε για την καθημερινή πραγματικότητα έχουν στο στόμα τους ένα πτώμα..
Ζήσε το παρόν
Η ποίηση είναι στο δρόμο
ένας άνθρωπος δεν είναι ανόητος ή έξυπνος, είναι ελεύθερος ή δεν είναι...
Τρέχα σύντροφε...Ο παλιός κόσμος είναι πίσω σου,.,,,
αν όχι εμείς, τότε ποιοί?..αν όχι τώρα, τότε πότε???

Απελευθερώνω

Απελευθερώνω κάθε φόβο.
Απελευθερώνω κάθε άγχος.
Απελευθερώνω κάθε πόνο.
Απελευθερώνω κάθε αμφιβολία.
Απελευθερώνω κάθε θλίψη.
Απελευθερώνω κάθε ένταση.
Απελευθερώνω την αντίστασή μου στην αλλαγή.
Απελευθερώνω κάθε θυμό.
Απελευθερώνω κάθε ενοχή.
Απελευθερώνω κάθε πληγή.
Απελευθερώνω το παρελθόν.
Απελευθερώνω το μέλλον!

ΤΙ

Γύρω απ΄το φως διαρκώς

σαν πεταλούδα, τριγυρνώ
Μες τη φωτιά ξανά
σαν ξύλο θα ριχτώ, να δω

Τι ζητάει η καρδιά σου
τι λεν τα ονειρά σου
αν θέλεις κοντά σου να 'ρθω
Τι τραγούδια γυρεύει
η ψυχή να χορεύει
να φεύγει μακριά το μυαλό

Μες το μυαλό σου, για καλό σου
σαν ιδέα θα χωθώ
Μες τον ιστό σου
σαν αράχνη θα μπλεχτώ, να δω.

...........

Στίχοι : Δημήτρης Σωτάκης

«Έλα κοντά μου να σε ταξιδέψω
σ’ ένα τοπίο έξω απ’ την οθόνη.
Να νιώσεις πόσο όμορφα μυρίζει η Άνοιξη
όταν δε βρίσκεται κλεισμένη
σε μπουκαλάκια άρωμα Κριστιάν Ντιόρ.
Να δεις πως ξέφρενα γλεντάνε
τα αληθινά παιδιά
και τι ζεστή που είναι η σάρκα τους
σαν δεν είναι ψηφιακή εξομοίωση».

του Αντώνη Σαρρηγιάννη

Μη μου λές αντίο...

Μια αγάπη δίχως αύριο, η αγάπη αυτή
Μα σε θέλω κύμα άγριο και ας πονέσω πολύ
Μια αγάπη δίχως αύριο, η αγάπη αυτή
Μα σε θέλω και ναυάγιο ας με βρουν το πρωί

Για ταξίδια που δεν ήθελες
Τι σε πιάνει και πάλι κλαις
Έλα πάμε και αντίο μη λες.

Αντίο

Κάποτε μια νύχτα θ' ανοίξω τα μεγάλα κλειδιά των τρένων
για να περάσουν οι παλιές μέρες
οι κλειδούχοι θά χουν πεθάνει,
στις ράγες θα φυτρώνουν μαραργαρίτες
από τα παιδικά μας πρωινά
κανείς δεν έμαθε ποτέ πώς έζησα,
κουρασμένος από τόσους χειμώνες
τόσα τρένα που δε σταμάτησαν πουθενά,
τόσα λόγια που δεν ειπώθηκαν,
οι σάλπιγγες βράχνιασαν,
τις θάψαμε στο χιόνι
πού είμαι;
γιατί δεν παίρνω απάντηση
στα γράμματά μου;
κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ' την τύχη
ή τις αντιξοότητες,
αλλά απ' αυτό το πάθος μας
για κάτι πιο μακρινό
κι ο αγέρας που κλείνει απότομα τις πόρτες
και μένουμε πάντοτε έξω
όπως απόψε το σε τούτο το έρημο τοπίο
που παίζω την τυφλόμυγα
με τους νεκρούς μου φίλους.

Όλα τελειώνουν κάποτε.
Λοιπόν, αντίο!
Τα πιο ωραία ποιήματα
δε θα γραφτούν ποτέ...

Τάσος Λειβαδίτης

Το μονοπάτι της δύναμης

Είμαστε αυτό που σκεφτόμαστε.
Γινόμαστε αυτό που πιστεύουμε.
Η ζωή μας είναι αυτό που οραματιζόμαστε.
Η ζωή μας είναι αυτό που αποφασίζουμε.

Μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας
αλλάζοντας τις σκέψεις μας.

Οι σκέψεις και τα λόγια μας είναι πανίσχυρα.
Ανάλογα με τις σκέψεις που κάνουμε
και τα λόγια που λέμε,
πλάθουμε τη ζωή μας.
Μόνο εμείς έχουμε τον απόλυτο έλεγχο
των σκέψεων και των λόγων μας.
Επειδή μόνο εμείς ορίζουμε τη σκέψη μας.
Αυτός είναι ο λόγος που είμαστε τόσο δυνατοί.

Keith Jarrett - Somewhere Over the Rainbow

http://www.youtube.com/watch?v=jzqMJWlKMsY

Love and indifference

Love and indifference I have
I keep myself in the right place
I shall be loving myself
as well as I love you

Do not misinterpret the words I spoke
it is the simplest recipe in the world:
feel my feelings, and I will feel yours, even if what you feel is pain.
I'm telling you, to say "I love you" is very precious and it can cost dear.

Look into my eyes, with patience,
don't let that other world influence you.
Feel my feelings, and I will feel yours, even if what you feel is pain.
I'm telling you, to say "I love you" is very precious and it can cost dear.

Love and indifference I have
With you, I have learned this other thing
the paradox of loving myself
as well as I love you

The image of that other world, I can't bear it
Even in its shadow, I can't but disappear.
You too, have felt the lure of the exotic,
walking in circles, to another embrace.

Let's not be afraid of being hurt
it belongs side by side with our golden hours.
Feel my feelings, and I will feel yours, even if what you feel is pain.
I'm telling you, to say "I love you" is very precious and it can cost dear.

I love and I do not care
and I have made a new self for myself
now that I love myself
as well as I love you

N.Asimos

Όλα είναι δρόμος...

Δεν κοπάζει, δεν σβήνει στη καρδιά μου η φωτιά
που με τρώει και με ρίχνει απ' την Εδέμ στο πουθενά.
Οι αιώνες ρωτάνε πόσο ακόμα Θα αντέξω
να τρικλίζω εκεί έξω ξυπόλυτος, μόνος...
Και γω ψιθυρίζω δικιά μου η χαρά,
δικό μου το αίμα, δικός μου κι ο τρόμος!
Δεν είμαι μόνος, Δεν είμαι ο μόνος!
Όλα είναι δρόμος...
Η φωτιά, η γιορτή, η απώλεια, ο πόνος, ο κάθε μικρός θάνατος
κι ο μεγάλος ο ατέλειωτος κόσμος.
Όλα είναι δρόμος...

Andy McKee - Guitar - Drifting

Νιώσε με

Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης

Πολλές φορές βαθιά αναρωτήθηκα
τριγύρω οι άνθρωποι αν μ’ αγαπούνε
για ό,τι φαίνομαι ή αν αληθινά
για ό,τι είμαι εγώ, κοντά μου ζούνε.

Κι όμως να που δεν ξέρω
ποιος εγώ, κι υποφέρω
νιώσε με, σώσε με
κι ό,τι θες σ’ το προσφέρω.

Είναι στιγμές σιωπής που αναλογίστηκα
τους όρκους που ’δωσα, γλυκιά μου, εσένα
και με τα λόγια μου για μένα πείστηκα
τώρα δεν έχω πια φόβο κανένα.

Κι όμως να που δεν ξέρω...

Πολλοί ορκίστηκαν πως μ’ αγαπήσανε
γιατί κατάλαβαν ποιος είμαι τάχα
και σαν τους πίστεψα μ’ εγκαταλείψανε,
ανάγκη μ’ είχανε, αυτό μονάχα.

Ελύτης Οδυσσέας

"Σας γράφω συχνά και ντρέπομαι πολύ γι αυτό" "Συγχωρήστε τα σπάραχνα που γυρεύουν αέρα" Έμιλυ Ντίκινσον

Δυσπνέεις. Κατανοητό.
Πνιγηρή του καθενός μας η δύση.
Κάνε όμως κάτι, σκαρφάλωσε
ή
χτύπα συνθηματικά τον τοίχο
του διπλανού τρόμου
ή
έστω θυμήσου λίγο παράθυρο
άσε κουφωτό ένα λάθος
να μπαίνει ελάχιστος άνθρωπος
ίσα να φέγγει να διακρίνεις
να μη χτυπάς επάνω στις κόγχες
της επίγνωσης.

Περιττό περιττό,
πότε το λίγο φως που μπαίνει
από έναν κουφωτό άνθρωπο
κατανόησε το ορθάνοιχτο;
απαντάς κι αφήνοντας πίσω το νόημα
βρόντηξες με πάταγο το περιττό
ξεχνώντας πως του οφείλεσαι
αποκλειστικά

εκείνο έπεισε
την ξεροκέφαλη ανυπαρξία
να επιτρέψει την ύπαρξη
μόνον αυτή θα σε κάνει διάσημη
της είπε
αλλιώς θα παραμείνεις στην αφάνεια
μια αβλαβής εσαεί ανυπαρξία

κι εκείνο σε μετέφερε
από την εκεί σου έρημο στην εδώ
καβάλα στο πειθήνιο αναγκαίο
-ταλαίπωρο να γονατίζει
πιο εξαντλημένο κι απ' την υπομονή.
Αλλά του περιττού ο βούρδουλας πέφτει
ζωογόνος.

Το ξεχνάς
σα να μη σε δίδαξε η τόση αντίφαση
ότι χωρίς το περιττό
στιγμή δε ζει το απαραίτητο.

Σύμφωνοι, περιττός ο άνθρωπος
όμως για κάποιο λόγο αιώνια δες
τί απαραίτητος του είναι
του θανάτου.

Περιττός θάνατος
δεν είναι και ο έρωτας;
Ναι, αλλά του είναι απαραίτητο να ζήσει
την αναγκαία αθανασία του ονείρου.

Κική Δημουλά

Η Σιωπή

Όσο και αν μένουν ανεκτέλεστα τα έργα,
όσο και αν είναι πλήρης η σιγή
(η σφύζουσα εν τούτοις)
και το μηδέν αν διαγράφεται στρογγύλον,
ως άφωνον στόμα ανοικτόν,
πάντα, μα πάντα, η σιγή και τα ανεκτέλεστα όλα,
θα περιέχουν εν μέγα μυστήριον γιομάτο,
ένα μυστήριον υπερπλήρες,
χωρίς κενά και δίχως απουσίαν,
εν μέγα μυστήριον
(ως το μυστήριον της ζωής εν τάφω)
- το φανερόν, το τηλαυγές,
το πλήρες μυστήριον της υπάρξεως της ζωής,
Άλφα-Ωμέγα.

Ανδρέας Εμπειρίκος ΟΚΤΑΝΑ

Είπες εδώ και χρόνια:
"Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός".
Και τώρα ακόμη σαν ακουμπάς
στις φαρδιές ωμοπλάτες του ύπνου
ακόμη κι όταν σε ποντίζουν
στο ναρκωμένο στήθος του πελάγου
ψάχνεις γωνιές όπου το μαύρο
έχει τριφτεί και δεν αντέχει
αναζητάς ψηλαφητά τη λόγχη
την ορισμένη να τρυπήσει την καρδιά σου
για να την ανοίξει στο φως.

Γιώργος Σεφέρης

"Επέστρεφε και παίρνε με"

Όχι ο ύπνος.Ο ούριος άνεμος
φέρνει τα όνειρα

αυτός που έστειλαν οι θεοί
να βυθίσει την άπνοια
ν' αλυσοδέσει τη φουρτούνα
ώστε ταχύς και ανεμπόδιστος
να πλεύσει ο χωρισμός του Οδυσσέα
από την Καλυψώ

σε κείνην δέ αυστηρά διεμήνυσαν
"Φτάνει.
Έτη επτά τον κράτησες αιχμάλωτο
στου έρωτά σου τη σπηλιά.
Διάστημα μεγάλο που κουράζει
και το εφικτό και το ανέφικτο."

Υπέκυψε η Καλυψώ
αλλά εντός της θρήνος.
Άκουγε κείνος ο φταίχτης
ο ούριος για τους χωρισμούς άνεμος
τον έζωσε μια θυελλώδης ενοχή

μη δέρνεσαι
θα ναυπηγήσω όνειρα της έταξε
για την παράνομη επιστροφή του Οδυσσέα κοντά σου
νύχτα θα σου τον φέρνουνε
αφώτηγο θα σου τονε στερούν.

Από τότε σιωπηρά καθιερώθηκε
με αυτό το μέσον
μέσω δηλαδή των τύψεων της πραγματικότητας
να εξυπηρετούνται πέρα δώθε
και τα δικά μας όνειρα.

Αληθεύει άραγε η επιστροφή;

Δευτερεύων πόθος.
Προέχει
αυτό το ονειρώδες πηγαινέλα
των ονείρων ν' αληθεύει.

Κική Δημουλά

γυναίκα

Σε βάφτισαν γυναίκα.
Δεν σε ρώτησαν.
Σε γέμισαν ενοχές, φόβους,
πόνο και δάκρυα
για την ζωή που αλλάζει.

Σε έντυσαν
με τα επτά πέπλα της Σαλώμης
και σε πούλησαν
στα σκλαβοπάζαρα της Μπαρμπαριάς.

Σε ξόρκισαν
στην πυρά της Λορένης
φορτώνοντας σου
τις αμαρτίες του κόσμου.

Είναι βλέπεις
αυτή η κατάρα
που μας δέρνει
εμάς τους άντρες
να διαβάζουμε ανάποδα τον κόσμο.

Έσπασες
αμέτρητες φορές τα μούτρα σου
προσπαθώντας ανάμεσα στα σκοτάδια
να ανακαλύψεις το Εγώ.
Τι φταίς;

Γι αυτό κι εγώ
ζητάω ταπεινά συγνώμη
και υποκλίνομαι
μπροστά στην ομορφιά της ψυχής σου

ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ

ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ
Ενα όνειρο ήταν.
Επρεπε λέει να διαλέξω μόνο μια φράση.
Που να περιγράφει τον έρωτα.
Μια φράση στα χείλη γι'αυτό που χρόνια τώρα μ' ακολουθεί,
αόρατο νήμα και συνδέει τις στιγμές..
Ενα όνειρο ήταν ..
Και τότε είπες:Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός..
Και είπα, ναι.Αυτό μου αρκεί..

Ρώτησαν την αμυγδαλιά, αν υπάρχει Θεός και η αμυγδαλιά άνθισε.

( Ν. Καζαντζάκης)

Αν Δεν Μιλάς

Αν δεν μου μιλάς

θα γεμίσω την καρδιά μου

με την σιωπή σου και θα το αντέξω.

Θα μείνω ακίνητος να περιμένω την νύχτα

ξαγρυπνώντας με τ'άστρα

και θα γύρω το κεφάλι μου

στη γη με υπομονή.

Μα θα'ρθει το πρωί

και θα σβήσουν οι σκιές της νύχτας

και η φωνή σου σε χρυσά ρυάκια

θα πλημμυρίσει τον ουρανό.

Και τα λόγια σου στο τραγούδι

θα πάρουν φτέρα

απ'τις φωλιές των πουλιών

και οι μελωδίες σου

θα ξεπροβάλλουν σαν άνθη

σ'όλα τα δένδρα του δάσους μου.

Rabindranath Tagore

Περιμένοντας το βράδυ

Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω πού, δεν ξέρω πότε, όμως τα βράδια κάποιος κλαίει πίσω από την πόρτα
κι η μουσική είναι φίλη μας - και συχνά μέσα στον ύπνο
ακούμε τα βήματα παλιών πνιγμένων ή περνούν μές στον καθρέφτη πρόσωπα
που τα είδαμε κάποτε σ' ένα δρόμο ή ένα παράθυρο και ξανάρχονται επίμονα
σαν ένα άρωμα απ' τη νιότη μας - το μέλλον είναι άγνωστο, το παρελθόν ένα αίνιγμα,
η στιγμή βιαστική κι ανεξήγητη. Οι ταξιδιώτες χάθηκαν στο βάθος,
άλλους τους κράτησε για πάντα το φεγγάρι
οι καγγελόπορτες το βράδυ ανοίγουνε μ' ένα λυγμό, οι ταχυδρόμοι ξέχασαν το δρόμο
κι η εξήγηση θά' ρθει κάποτε, όταν δε θα χρειάζεται πια καμμιά εξήγηση.

Α! πόσα ρόδα στο ηλιοβασίλεμα - τί έρωτες, Θεέ μου, τί ηδονές, τί όνειρα,
ας πάμε τώρα να εξαγνιστούμε μες στη λησμονιά.

Μικρά γυμνάσματα λησμονιάς

Ευλογία

Καλότυχοι εκείνοι που δε γνώρισαν τον εαυτό τους
ανδρείοι εκείνοι που αποσιώπησαν την αθωότητά τους
μα ευλογημένοι αυτοί που τα δώσανε όλα
κι ύστερα κοίταξαν έν' άστρο
σαν τη μόνη ανταπόδοση.


Αισθητική

Όσο για κείνη την ιστορία
υπάρχουν πολλές εκδοχές.
Η καλύτερη όμως
είναι πάντα αυτή που κλαις.

Τάσος Λειβαδίτης

Γυναίκα - Ν.Καββαδίας

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Από παιδί βιαζόμουνα μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε σήμερα δε με ορίζει.

Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μας μούτζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά σε μια σπηλιά στην Αλταμίρα

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ πού μ' είδες;
Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες

Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.
Κοντά σου ναύτες απ' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.

Πράσινο. Αφρός, θαλασσινό βαθύ και βυσσινί.
Γυμνή. Μονάζα ένα χρυσό στη μέση σου ζωστήρι.
Τα μάτια σου τα χώριζαν εφτά Ισημερινοί
μες του Giorgione το αργαστήρι.

Πέτρα θα τού' ριξα και δε με θέλει το ποτάμι.
Τί σού'φταιξα και με ξυπνάς προτού να φέξει.
Στερνή νυχτιά του λιμανιού δεν πάει χαράμι.
Αμαρτωλός που δε χαρεί και που δε φταίξει.

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις, Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα

MAL DU DEPART

Always the perfect, unworthy lover
of the endless voyage and azure ocean,
I shall die one evening, like any other,
without having crossed the dim horizon.

For Madras, Singapore, Algeria, Sfax,
the proud ships will still be setting sail,
but I shall bend over a chart-covered desk
and look in the ledger, and make out a bill.

I'll give up talking about long journeys,
My friends will think I've forgotten at last;
my mother will be delighted: she'll say
"A young man's fancy, but now it's passed."

But one night my soul will rise up before me,
and ask, like some grim executioner, "Why?"
This unworthy trembling hand will take arms
and fearlessly strike where the blame must lie.

And I, who longed to be buried one day
in some deep sea of the distant Indies
shall come to a dull and common death;
shall go to a grave like the graves of so many.

nikos kavvadias

Μυστηριώδεις εξαφανίσεις

Κι ίσως αυτό να φταίει που είμαστε τόσο δυστυχισμένοι ή όταν τα τζάμια είναι θολά απ' τη βροχή τα καθαρίζεις μ' ένα πανί - για να φανεί τί; ίσως ο ταχυδρόμος, αλλά τί να τον κάνουμε τον ταχυδρόμο, το φεγγάρι είναι άρρωστο και δεν απαντάει πια στις επιστολές μας - κι έτσι έφυγε η ζωή, πλην όμως δεν το πρόσεξα πάντα ανήσυχος για πράγματα άλλα,"είναι το μοναδικό μου όνειρο" τραύλισα χωρίς να ξέρω σε ποιον το λέω και γιατί ακριβώς μιλάω και κάθε φορά που ψαχνόμουν έβρισκα έναν άλλον μες το παλτό μου, αλλά μήπως κι η καημένη η Γλυκερία: λένε πως εξαφανίστηκε μυστηριωδώς ενώ βρισκόταν ολομόναχη στην κάμαρα, χωρίς να ξέρουν πόσο εύκολα ραγίζει μια καρδιά ή πόσο λίγο βρίσκεται κανείς μες στη ζωή του...

Σκηνές από μακρινά φώτα - Τάσος Λειβαδίτης

Ποιός Θα μου κάνει παρέα;

Χρήσιμες συμβουλές και θαύματα παντού, αρκεί να ξέρεις να τα αναζητάς..

Μερικές φορές νοιώθω σα να ήρθες , μου πήρες το σπαθί και μ’έβαλες να ξαπλώσω πάνω στην ασπίδα.

Χρειάζονται όλα αυτά ή τόσος κόπος για το τίποτα; Συνέχισε να με κοιτάς..

Όλα τα βρήκαμε, έμεινες μόνο μια στιγμή στην άκρη κι έφυγες..Δεν άντεξες.

Χωρίς να μιλήσω για αγάπη, φτάνει, μ’έχεις τρελλάνει..
Για όνειρα μιλήσαμε , τα δίχως τέλος παραμύθια εξαντλήθηκαν.

Τελικά η καρδιά δεν είναι για να την ακούς..Σε ξεκουφαίνει.

Απλά λόγια για παράξενους ανθρώπους..

Κλείνω τα μάτια και λέω αυτό που αισθάνομαι..

Γίνανε όλα θολά ..και έφυγα.


Δημοσιεύτηκε στα Περίπου ποιήματα.

Η Μάσκα πίσω από τις Μάσκες

Μακριά, στο φεγγαρόφωτο,
Στο ποτάμι, μια βάρκα
Γαλήνια περνά.
Αυτό τί φανερώνει;

Δεν ξέρω, μα εγώ απομακρύνομαι
Από τον εαυτό μου,
Και ονειρεύομαι
Κάτι που δεν μπορώ να δω.

Ποια αγωνία με καταβροχθίζει;
Ποιος έρωτας κανέναν μας δεν εξηγεί;
Η βάρκα περνά
Κι η νύχτα μένει.

Fernndo Pessoa

Η διαθήκη μου

Αντισταθείτε
σ'αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει : καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ'αυτόν που γύρισε πάλι
και λέει : Δόξα σοι ο Θεός.
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρία εισαγωγαί - εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες
ατέλιωτες τις παρελάσεις
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται
μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακίες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
απο γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
αρχηγό τους.
Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη
διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.
(........)
Και συ λοιπόν
στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις
απο φωνή
απο τροφή
απο άλογο
απο σπίτι
στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος:
Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.

Μιχάλης Κατσαρός

I speak

I speak about the last trumps of the defeated soldiers
About the last rags from our festal garments
About our children that sell cigarettes to the passerbys
I speak about the withered flowers on the graves that are being rotten by the rain
About the houses that gape without windows like skulls without teeth
About the girls that beg showing the wounds on their breasts
I speak about the barefoot mothers that grovel in the ruins
About the burning cities, the lumps of corpses on the streets,
The pimping poets that creep at night on the doorsteps
I speak about the endless nights when the light diminishes at dawn
About the loaded trucks and the steps on the wet tiles
About the prison yards and the tears of the moribund

But mostly I speak about the fishermen
Who left their fishing nets and followed His steps
And when He got tired they didn’t rest
And when He betrayed them they didn’t deny
And when He was glorified they turned their look
And their comrades spit and crucified them
And they peacefully walk the endless road
Without glooming or bending their glance

Standing and alone in the dreadfull wilderness of the crowd

M.Anagnostakis

Nα 'χε η νοσταλγία σώμα να το σπρώξω απ' το παράθυρο έξω !
Nα τσακίσω εκείνο που δε γίνεται !
-Εκείνο που δε γίνεται-

Oδυσσέας Ελύτης

Αερικό -Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Όλα του κόσμου τα πουλιά
όπου κι αν φτερουγίσαν
όπου κι αν χτίσαν την φωλιά
όπου κι αν κελαηδήσαν

Εκεί που φτερουγίζει ο νους
εκεί που ξημερώνει
μαργώνουν τα πουλιά της γης
κι ούτε ένα δεν ζυγώνει

Σαν αερικό θα ζήσω
σαν αερικό

Ανάσα είναι καυτερή
και στέπα του Καυκάσου
η σκέψη που παραμιλά
και λέει τα όνειρά σου

Όσες κι αν χτίζουν φυλακές
κι αν ο κλοιός στενεύει
ο νους μας είναι αληταριό
που όλο θα δραπετεύει

Σαν αερικό θα ζήσω
σαν αερικό

Σαν αερικό θα ζήσω
σαν αερικό

-----------------------
Pixie*-Th.papakostantinou

All this world's birds
wherever they flapped
wherever their nest is built
wherever they warbled

Where a man's mind can flap
where a man's mind can rise
not even one of this world's birds
has ever arrived

Like a pixie* shall i live
Like a pixie

Fiery breath it is
and Caucasus steppe
your maundering thought
that tells your deams

No matter how many prisons they build
and if the cordon gets smaller
our vagran mind
will always escape

Like a pixie shall i live
Like a pixie

Like a pixie shall i live
Like a pixie

*Pixie = elf = spright

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Συναντηθήκαμε ισότιμοι κι απλοί
κυρίαρχος ή σκλάβος δεν υπήρξε.
Όλα έγιναν με τέλεια συντομία
ώσπου ξανατραβήξαμε τούς χωριστούς μας δρόμους.
Σαν στιγμιαίο όνειρο της μέρας
πού θα συναντηθούν
ο άντρας κι η γυναίκα.

Παρίσι,Μάρτης 1960.ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ

Πώς πηγαίνει το ρολόι χωρίς να βιάζεται
τρώγοντας με τέτοια σιγουριά τα χρόνια;
Οι μέρες είναι μικρά περαστικά σταφύλια,
οι μήνες ξεθωριάζουνε ξεκρεμασμένοι από το χρόνο.
Φεύγει, φεύγει η στιγμή προς τα πίσω, χτυπημένη
απ' το πιο αμετακίνητο πυροβολικό
και ξαφνικά μένει ένας χρόνος για να του δίνουμε,
ένας μήνας, μια ημέρα, και φτάνει ο θάνατος στο καλαντάρι.
Κανείς δε μπόρεσε να σταματήσει το νερό που τρέχει,
δε σταματούσε ούτε μ' αγάπη ούτε με σκέψη,
συνέχισε, συνέχισε να τρέχει ανάμεσα στον ήλιο και στα όντα
και μας σκότωσε με το περιστροφικό του πέρασμα.
Ώσπου τελικά πέφτουμε μέσα στο χρόνο,
που μας παίρνει και πάμε, νεκροί,
σωριασμένοι, χωρίς ύπαρξη, μή όντας ούτε σκιά
ούτε σκόνη ούτε λέξη. Κι εκεί όλα σταματάνε
και στην πολιτεία που μέσα της δε θα ζήσουμε πια
μείναν άδεια τα ρούχα και η περηφάνια.

Στο Σκοτάδι της Σιωπής

Δεν θα μιλήσουμε ξανά
Το ξέρω
Ευφάνταστες ιστορίες δεν θα ακούσω ξανά από τα χείλη σου
Νανουρίσματα μυρωδάτα δεν θα με κοιμίσουν ξανά
Το κελαρυστό σου γέλιο δεν θα ηχήσει στ΄ αυτιά μου
Ροκ τραγούδια δεν θα με συνοδέψουν στο χορό
Κλείνω αυτιά και μάτια
Ακούω τον ήχο μου, τον ήχο της ψυχής μου
Κι αν δεν μιλήσουμε,
Τι σημαίνει
Μήπως η γη θα σταματήσει να αλητεύει στο σύμπαν;
Μήπως ο ήλιος θα βασιλεύει τη νύχτα;
Μήπως οι βερικοκιές θα πάψουν ν΄ ανθίζουν κάθε άνοιξη;
Μήπως η θάλασσα θα αδειάσει από ψάρια και ανεμώνες;
Κι όμως και το πιο ταπεινό χορτάρι
Είναι εξίσου σημαντικό με το ταξίδι των αστεριών
Το καλοκαίρι πνίγεται μέσα στη νοσταλγία
Το φθινόπωρο κουβαλάει μέσα του ψηλαφίσματα βροχής
Κι ο χειμώνας βυθίζεται στη σιωπή
Μια γαλάζια ρυτίδα στην άκρη των χειλιών μου
Μια γραμμή ανεπαίσθητη δίπλα στα μάτια
Δεν θα μιλήσουμε ξανά
Φεύγεις πέρα από φλύαρα λιβάδια
Χάνεσαι στο μυστήριο του λυκόφωτος
Μνήμες αόρατες θα στολίσουν το στεφάνι της Πρωτομαγιάς
Κι ό,τι ζήσαμε
Δεν θα το μοιραστούμε ποτέ
΄Όταν ξημερώσει
Φοβάμαι μήπως πιστέψουμε ότι τα έχουμε όλα φανταστεί
Γι΄ αυτό κι εγώ σου μιλώ μέσα στα όνειρα
Στοργικά ψηλαφίζω τις στιγμές
Τις αποθέτω στον ανάγλυφο κήπο του Παράδεισου
Εκεί ανθίζουν οι ολοζώντανες θύμησες
Εκεί θα μείνει πάντα το άρωμά τους
Άρωμα φιλιού, άρωμα νύχτας,
Άρωμα ερωτικής έλξης, άρωμα αδιέξοδου,
Άρωμα της απόλυτης γνώσης και της απόλυτης άγνοιας

Από δω κι από κει

Είναι πια η γη
τριγύρω μου δίνοντάς μου στροφές
όπως το μέταλλο στον ήχο της καμπάνας.

Εδώ βρίσκεται ότι αγάπησα,
στο μικρό μου σύμπαν,
το αστέρινο σύστημα των κυμάτων,
η απότομη αρρυθμία των βράχων.
Μακριά μια πολιτεία με τα ράκη της
που με καλεί - φτωχή σειρήνα -
για να μην πάψει ποτέ η καρδιά μου
νά' ναι ερωτευμένη με τα σκληρά της καθήκοντα.
Και γω με ουρανό και λύρα
στο φως του ότι αγαπώ,
ασάλευτος, αναποφάσιστος,
υψώνω την κούπα του τραγουδιού μου.

Ω, αυγή λευτερωμένη
απ' τη σκιά και τη σελήνη μέσα στον ωκεανό,
πάντα γυρίζω στο πύρινο αλάτι σου,
πάντα η μοναξιά σου με παρακινεί,
κι αφού φτάσω ξανά, ποιος είμαι δεν ξέρω,
αγγίζω την άμμο τη σκληρή, κοιτάω τον ουρανό,
βαδίζω χωρίς να ξέρω πού πηγαίνω,
ώσπου απ' τη νύχτα
ανεβαίνουν και κατεβαίνουν άνθη ανείπωτα:
στο δριμύ άρωμα
της παραλίας πάλλονται τ' αστέρια.

Περιπλανώμενος έρωτας, ξανάρχομαι
με τούτη τη δροσερή κι αποσταμένη καρδιά
που ανήκει στο νερό και στην άμμο,
στο ξερό χώμα της όχθης,
στην άσπρη μάχη του αφρού.

ΝΑ Μ' ΑΓΑΠΑΣ/Α.Θωμόπουλος/Π.Σιδηρόπουλος

Σου γράφω πάλι από ανάγκη
η ώρα πέντε το πρωί
το μόνο πράγμα που 'χει μείνει
όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ
Τι να τις κάνω τις τιμές τους
τα λόγια τα θεατρικά
μες στην οθόνη του μυαλού μου
χάρτινα είδωλα νεκρά
Να μ' αγαπάς όσο μπορείς να μ' αγαπάς
Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη
βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό
κι ίσως η ασχήμια του να φύγει
μόλις πλυθώ και ξυριστώ
Βρωμάει η ανάσα απ' τα τσιγάρα
βαραίνει ο νους μου απ' τα πολλά
στον τοίχο κάποια Μόνα Λίζα
σε φέρνει ακόμα πιο κοντά
Να μ' αγαπάς όσο μπορείς να μ' αγαπάς
Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα
η ανάγκη μου δε σταματά
σαν το πουλί πάνω στο σύρμα
σαν τον αλήτη που γυρνά
Θέλω να 'ρθείς και να μ' ανάψεις
το παραμύθι να μου πεις
σαν μάνα γη να μ' αγκαλιάσεις
σαν άσπρο φως να ξαναρθείς.

Για ν' ανεβείς στον ουρανό....

Για ν΄ανεβείς στον ουρανό
χρειάζονται

δυο φτερά,
ένα βιολί
και κάτι πράγματα
που δε μετριούνται, που δεν έχουν όνομα,
πιστοποιητικά ματιού που πάει μακριά και αργά,
επιγραφή στα νύχια της αμυγδαλιάς,

τίτλοι της πρωινής χλόης.

Emerge tu recuerdo de la noche en que estoy.
El rio anuda al mar su lamento obstinado.

Abandonado como los muelles en el alba.
Es la hora de partir, oh abandonado !

................ .

Es la hora de partir , la dura y fria hora
que la noche sujeta a todo horario .

................ .

Ah mas alla de todo. Ah mas alla de todo.
Es la hora de partir. Oh abandonado.

P.Neruda

Νύχτωσε νύχτα

Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα
που συναντιόμαστε και ύστερα χανόμαστε
πόσες φορές δεν έκλαψα για σένα
που ζήσαμε μαζί τόσα πολλά και πια δεν γνωριζόμαστε...

πως θα 'ναι όλα πιο δύσκολα πρέπει ν' αποφασίσω
μα απ' όλα περισσότερο αυτό που με πειράζει
είναι την απουσία σου πως πάω να συνηθίσω, πως πάω να συνηθίσω...

Νύχτωσε νύχτα νύχτωσε και σκέπασέ με
νύχτωσε νύχτα νύχτωσε και παρηγόρησέ με......

Η αγάπη ανασταίνει

...Ας μη με αγαπά, όσο θέλει, ή ας μη με αγαπά όσο λίγο μπορεί. Αυτό δεν θα με εμποδίσει ποτέ εγώ να τον αγαπώ, άν έτσι έχω αποφασίσει. Ας με μισούν όσο θέλουν, ποτέ δεν θα με υποχρεώσουν να τους μισήσω κι εγώ, αν έτσι αποφασίζω. Η ασύγκριτη και ακαταμάχητη εξουσία του ευεργετήματος του αγαπάν αντλεί όλη τη δύναμή της από το γεγονός ότι η αμοιβαιότητα δεν την επηρεάζει, όπως και η αναμονή επενδυτικών αγαθών δεν τη μολύνει. Ο εραστής έχει ένα μοναδικό προνόμιο: δεν έχει τίποτα να χάσει, ακόμα κι αν δεν αγαπηθεί με τη σειρά του, γιατί μια περιφρονημένη αγάπη δεν παύει να είναι μια απολύτως ολοκληρωμένη αγάπη, όπως ένα δώρο που απορρίφθηκε δεν παύει να είναι ένα δώρο απολύτως δοσμένο. Ακόμη περισσότερο, ο εραστής δεν έχει να χάσει τίποτε. Δεν θα μπορούσε καν να χαθεί, και να το ήθελε ακόμα, γιατί και όταν τα δίνει όλα, αυτό ούτε τον καταστρέφει, ούτε τον φτωχαίνει, μόνο δείχνει ακόμα καθαρότερα το βασιλικό του προνόμιο-ότι όσο πιο πολύ δίνει, όσο πιο πολύ χάνει και σκορπίζει, τόσο λιγότερο χάνει τον εαυτό του, αφού η εγκατάλειψη και η απώλεια ορίζουν τον μοναδικό, διακριτικό και αναπαλλοτρίωτο χαρακτήρα του αγαπάν. Η αγάπη ή δίδεται μέχρις απωλείας ή απόλλυται ως αγάπη. Όσο περισσότερο αγαπώ επί ζημία, τόσο λιγότερο χάνω από τα μάτια μου την αγάπη, αφού η αγάπη αγαπά ως εκεί που χάνεται ο ορίζοντας. Η πράξη της αγάπης δεν κάνει μόνο να μη φοβάται κανείς την απώλεια, είναι η ελευθερία της απώλειας η ίδια. Όσο περισσότερο χάνω, και μάλιστα ανεπιστρεπτί, τόσο περισσότερο ξέρω ότι αγαπώ και χωρίς αμφισβήτηση. Μία μόνο απόδειξη της αγάπης υπάρχει-να δίνει κανείς χωρίς επιστροφή, χωρίς ανάκτηση, επομένως να μπορεί να χάνει δίνοντας, ακόμα και να χάνεται. Αλλά η αγάπη η ίδια δεν χάνεται ποτέ, αφού ολοκληρώνεται μέσα στο χάσιμο... Ν΄αγαπάς έγκειται κάποτε στο να μην είσαι αγαπημένος-ή τουλάχιστον να αποδέχεσαι ότι μπορείς να μην είσαι. Τίποτε, ούτε το είναι ούτε το μηδέν, δεν μπορεί να περιορίσει, να συγκρατήσει ή να εμποδίσει την αγάπη, εφόσον αγαπώ σημαίνει, κατ' αρχήν, διακινδυνεύω να μην είμαι αγαπημένος. Να αγαπά κανείς χωρίς να είναι αγαπημένος-αυτό ορίζει την αγάπη χωρίς το είναι. Ο απλός τυπικός ορισμός της αγάπης περιλαμβάνει τη νίκη της πάνω στο τίποτα, επομένως πάνω στο θάνατο. Η αγάπη ανασταίνει...
...Αν στο εμπόριο και τη συναλλαγή η αμοιβαιότητα βασιλεύει-και νόμιμα-είναι επειδή επιτρέπει να διακρίνονται οι καλές συμφωνίες από τις κακές, υπολογίζοντας το λόγο που αρκεί να επικυρώσει τις μεν και να ακυρώσει τις δε. Η αμοιβαιότητα δίνει λόγο για την οικονομία, υπολογίζοντας όσο γίνεται ακριβέστερα αυτό που δίνει ο ένας στον άλλο για την προσφερόμενη υπηρεσία και την παροχή που έγινε. Η τιμή καθορίζει την αναλογία της συναλλαγής και εγγυάται τη δίκαιη αμοιβαιότητα. Η τιμή δίνει λόγο για την οικονομία. Επομένως αν ο εραστής αποφασίζει να αγαπήσει χωρίς ασφάλεια ανταπόδοσης, να αγαπήσει πρώτος ανεπιφύλακτα, δεν παραβαίνει μόνο την αμοιβαιότητα, αλλά έρχεται και σε αντίθεση προς τον αποχρώντα λόγο της οικονομίας. Συνεπώς, αγαπώντας χωρίς αμοιβαιότητα, ο εραστής αγαπά χωρίς λόγο, χωρίς να μπορεί να δώσει λόγο-ενάντια στην αρχή του αποχρώντος λόγου. Παραιτείται και από το λόγο και από τον αποχρώντα χαρακτήρα του. Όπως ένας πόλεμος ξεσπάει χωρίς λόγο εντέλει, καθώς τινάζονται στον αέρα και παραβαίνονται όλοι οι καλοί λόγοι, έτσι ο εραστής κάνει και ξεσπάει ο έρωτας. Εξομολογείται τον έρωτά του, όπως κηρύσσει κανείς πόλεμο-χωρίς λόγο. Δηλαδή ενίοτε χωρίς καν να περιμένει και χωρίς να προσέξει πως το κάνει.
Αυτή η απάρνηση του λόγου του αγαπάν, που κυρίως χαρακτηρίζει τον έρωτα του εραστή, δεν έχει να κάνει ωστόσο με έναν τετριμμένο παραλογισμό. Δεν είναι μία ανικανότητα του εραστή να βρεί λόγους, μια έλλειψη συλλογιστικής ικανότητας ή κοινού νου, αλλά μια ανεπάρκεια του λόγου του ίδιου όταν του ζητείται να δώσει λόγο για την πρωτοβουλία του αγαπάν. Ο εραστής δεν περιφρονεί το λόγο: απλώς δεν υπάρχει λόγος όταν το θέμα είναι να αγαπήσει κανείς. Η αγάπη δεν έχει λόγο, ο λόγος της διαφεύγει, όπως όταν λέμε ότι το έδαφος χάνεται κάτω από τα πόδια μας. Του έρωτα του λείπει ο λόγος, όπως μας λείπει το οξυγόνο στην ορειβασία όσο ανεβαίνουμε ψηλότερα...

Από το βιβλίο του Jean-Luc Marion "Tο ερωτικό φαινόμενο" , εκδόσεις ΠΟΛΙΣ 2008

Προαίσθηση

Κάποτε σαν δυο ξένοι θα δίνουμε τα χέρια
κι όλη αυτή η πυρκαγιά
θάναι: τα περασμένα
οι μέρες που περάσαμε μαζί
σχεδόν μια ιστορία τρίτων

Κανένας ποτέ δε γλιτωσε απ' το χρόνο.

Καταλαβαίνεις τώρα
γιατί κάθε στιγμή μου είμαι αληθινός,
γιατί κάθε στιγμή μου θέλω νάναι αληθινή.

Γιάννης Νεγρεπόντης