Αισθησιακή ωδή

Για να νιώσω τον εαυτό μου, πολλαπλασιάστηκα
Για να νιώσω τον εαυτό μου, ανάγκη είχα τα πάντα να νιώσω.
Ξεχείλισα, βγήκα από τον εαυτό μου, παρασύρθηκα
Γυμνώθηκα, παραδόθηκα
Και σε κάθε γωνιά της ψυχής μου
Βωμός σε διαφορετικό Θεό υπάρχει.

Τα μπράτσα όλων των αθλητών με έσφιξαν στην αγκαλιά τους,
Ξαφνικά θηλυκό,
Κι εγώ, μόνο με τη σκέψη,
Λιποθύμησα στης φαντασίας τα μπράτσα.

Στο στόμα μου φιλήθηκαν όλοι οι εραστές
Στην καρδιά μου οι αποχαιρετισμοί μαντίλια κυμάτιζαν,
Όλες οι πρόστυχες προσκλήσεις με ματιές και χειρονομίες
Μ' έβρισκαν κατευθείαν στο κορμί, που δίψαγε
Στο ερωτικό του κέντρο.
Ήμουν όλοι οι ασκητές, οι περιθωριακοί, οι ξεχασμένοι όλοι...
Ραντεβού κόκκινο και μαύρο στο βαθύ της ψυχής μου!

Κουβαλάω στην καρδιά μου,
Σαν σε χρηματοκιβώτιο που δεν κλείνει γιατί είναι γεμάτο,
Όλα τα μέρη απ' όπου πέρασα,
Τα λιμάνια όλα όπου πήγα,
Όλα τα τοπία που είδα απ' τα παράθυρα, τα φινιστρίνια
Ή τα καταστρώματα, κάνοντας όνειρα.
Κι όλα αυτά, που είναι πολλά,
Είναι λίγα γι αυτό που θέλω.

Σταυρώνω τα χέρια στο τραπέζι, βάζω το κεφάλι στα χέρια,
Και θέλω να κλάψω, αλλά δεν ξέρω πού τα δάκρυα να ψάξω...
Όσο προσπαθώ τη λύπη μου να κρατήσω, δεν κλαίω,
Η ψυχή μου κομμάτια
Κάτω από τον κυρτό δείκτη που την αγγίζει...
Τί θα γίνει μ' εμένα; Τί θα γίνει μ' εμένα;

Κάνε με ανθρώπινο, ώ νύχτα, κάνε με αδελφικό, φιλότιμο.
Μόνο με ανθρωπιά μπορεί κανείς να ζήσει.
Τους ανθρώπους μόνο αγαπώντας, τη δράση,
Τη ματαιότητα της δουλειάς,
Μόνο έτσι - αλοίμονό μου! - μόνο έτσι μπορεί κάποιος να ζήσει.
Μόνο έτσι, ω νύχτα, εγώ,
Ποτέ δε θα μπορέσω εγώ να ζήσω έτσι!

Κάνε με μητρικό, ήρεμη νύχτα...
Εσύ, που αφήνεις τον κόσμο στον κόσμο, εσύ που είσαι η ειρήνη,
Εσύ που δεν υπάρχεις, που είσαι μόνο η απουσία του φωτός,
Εσύ που δεν είσαι πράγμα, τόπος, ουσία, ζωή,
Πηνελόπη που υφαίνεις ξεφτισμένο πρωινό από τη σκοτεινιά σου,
Κίρκη ανύπαρκτη των ανθρώπων με πυρετό, των αναίτια θλιμμένων,
Έλα σ΄εμένα, ω νύχτα, πάρε με απ' το χέρι,
Και γίνου δροσιά κι ανακούφιση, ω νύχτα, στο μέτωπό μου....

Θα βγει να σε μαλώσει

Λίγο πολύ όλες οι λέξεις
φέρνουν και διώχνουν κόσμο
αθωώνουν ή καταδικάζουν
λίγο πολύ όλες μας οδηγούν
με κάποιαν έκλαμψη κοντά στο νόημά τους.

Αλλά τη λέξη φεγγάρι
κανένα φως δεν τη φτάνει.

Δεν εννοώ εκείνο που εκπέμπει
όταν διακινεί πετρώδες ασήμι.
Για τη λέξη μιλώ που και χωρίς φορτίο
αδειανή
ακόμα και ως απλή νυχτοφύλαξ
του λεξιλογίου
ή και ως δραπέτης από έκλειψη ολική

πάλι γεμάτη είναι
από δική της αυθεντική επιρροή
δική της θαυματουργία.

Κάθε που της γλώσσας μου τα χείλη
βρίσκονται σε ζοφερή θέση
μόλις την προφέρουν με άκρα ταπεινότητα

αμέσως προβάλλει
διαχέεται τιμά καταξιώνει

καμιά άλλη λέξη δεν έδωσε ποτέ
τέτοιο ουράνιο λάμπον κύρος
στον σκοτεινό, άσημο
του ουρανίσκου μου θόλο.

Κι όχι μόνο.

Κάθε που της γλώσσας μου τα χείλη
ατιμάζονται διωγμένα
από το θεοσκότεινο αντίο

αμέσως προβάλλει η λέξη φεγγάρι
με λαμπερή παρρησία
μ ένα φως δριμύ θυμωμένο
και μαλώνει

τί μαλώνει, πές το άφοβα

φτύνει κατάμουτρα
το θεοσκότεινο αντίο.


Κική Δημουλά "Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως"