ΠΡΟσμονή

Horizzonte

Απόψε
θα ψάξω
στις γωνιές του ονείρου μου
το πόδι σου
να αγγίζει
το γόνατό μου.
Στη σκέψη του
κόβεται η ανάσα μου.
Κι ο πόθος βαθύς...
βουνό στη νύχτα μου.

Νοσταλγία

" Απέραντη νοσταλγία για κάτι που ποτέ δε ζήσαμε κι όμως αυτό υπήρξε όλη η ζωή μας " .

Gladiator23111
July 11, 2009

Το τραγούδι αυτό, σε στίχους του Μενέλαου Λουντέμη, περιλαμβάνεται στο δίσκο του Χάρη και Πάνου Κατσιμίχα "Η μοναξιά του σχοινοβάτη" . Ολόκληρο το άλμπουμ είναι αφιερωμένο στο Παύλο Σιδηρόπουλο.
Ο Μενέλαος Λουντέμης είναι περισσότερο γνωστός για τα μυθιστορήματα και διηγήματά του, που συντρόφεψαν τα εφηβικά μας χρόνια με πιο γνωστά το "Ένα παιδί μετράει τ' άστρα" και το "Οι κερασιές θ' ανθίσουν και φέτος". Τη ποίησή του τη πρόσεξα από τις καταπληκτικές συνθέσεις εικόνας, ερωτικής ποίησης και μουσικής που έχει ανεβάσει στο youtube η Κίρκη. Έψαξα στα βιβλιοπωλεία να βρω κάποια έκδοση των ποιημάτων του Λουντέμη, αλλά δε στάθηκα τυχερή. Ίσως φταίει που δεν κατοικώ στο κλεινόν άστυ, δεν μπορεί κάπου θα υπάρχουν σε κάποιο παλαιοβιβλιοπωλείο! Φέτος το καλοκαίρι σε μια έκθεση βιβλίου απ' αυτές που γίνονται στα τουριστικά μέρη βρήκα δυό ποιητικές συλλογές του Λουντέμη δεμένες κι όλας και δεν έχασα την ευκαιρία να τις αποκτήσω. Πρόκειται για το "Σπαθί και το φιλί" εκδόσεις Δωρικός 1976 τέταρτη έκδοση και το "Κραυγή στα Πέρατα" ίδιες εκδόσεις τέταρτη έκδοση 1977. Το δεύτερο αντέχει ακόμα στο χρόνο. Το πρώτο θα το κατέτασα στην πολιτική ποίηση. Το θέμα είναι ότι δεν βρήκα σ' αυτά τα βιβλία το ερωτικό κάλεσμα. Αν κάποιος γνωρίζει σε ποιο βιβλίο περιλαμβάνεται ας μου το γράψει!
Τώρα πώς συνδέεται μέσα μου το "Ερωτικό κάλεσμα" με τη νοσταλία; Είναι γιατί η νοσταλγία γι αυτό που χάσαμε είναι πιο υποφερτή γι αυτό που δεν είχαμε ποτέ. Κάτι παρόμοιο με το σχόλιο πάνω στο τραγούδι του Gladiator23111!

Πιο κοντα!

Έκκληση; Διαταγή; Ή γνώση του αδύνατου;

¨... Ο άνθρωπος είναι ένα κλειστό σύστημα. Δεν μπορεί να μοιραστεί αυτό που είναι. Μπορεί να μοιραστεί μόνον αυτό που έχει. Δεν μπορεί να μοιραστεί τα συναισθήματα που νιώθει ή τις σκέψεις που σκέφτεται. Μπορεί να μοιραστεί μόνον τις εκφράσεις των συναισθημάτων και των σκέψεών του: μία κίνηση, μία πράξη, μία φράση, μία λέξη. Η εσωτερική του κίνηση είναι σαν του κυττάρου του: κεντρομόλα. Όσο κι αν έχει ανάγκη να κινηθεί φυγόκεντρα και να πλησιάσει τον άλλον, πάντα θα νιώθει, πως δεν μπορεί να ολοκληρώσει αυτήν την κίνηση. Πάντα θα νιώθει πως κάτι... λείπει. Κλεισμένος και καταδικασμένος σε μια αφόρητη μοναξιά, προσπαθεί να σπάσει το περιτύλιγμά του και να κάνει τη μεγάλη έξοδο προς τον άλλον. Κι όμως πάντα αποτυγχάνει.
Σήμερα - πιο πολύ από άλλες εποχές - που η ταχύτητα της τεχνολογίας μαζί με τη βίαιη και κυνική εμπορευματοποίηση των πάντων προσπαθεί να πείσει, για δικό της όφελος, πως αυτή η ανθρώπινη αναπηρία, είναι κάτι φυσιολογικό - σήμερα που οι πάντες προσπαθούν να καθησυχάσουν την αδυναμία μας για να τη θεωρήσουμε δεδομένη - σήμερα, γίνεται ακόμη πιο αναγκαία η έντονη προσπάθεια του ανθρώπου να πλησιάσει τον Άλλον δίνοντάς του ό τι έχει και δεν έχει, αφού αυτό που είναι, θα παραμένει πάντα φυλακισμένο μέσα μας.
Τόσο κοντά μας, που δεν μπορούμε να το διαχειριστούμε, τόσο κοντά μας αλλά και τόσο μακριά από τους άλλους. Στο δόσιμο αυτού που έχουμε εδράζεται η μέριμνα και η έξοδος από τον εαυτό μας, άρα και η λύτρωση απ' αυτό που είμαστε. Μόνον έτσι μπορούμε να δεξιωθούμε τους άλλους.
Μόνον έτσι μπορούμε να έρθουμε... πιο κοντά.

Γιώργος Κιμούλης για το θεατρικό έργο του Patrick Marber: Closer