Λίγο πολύ όλες οι λέξεις
φέρνουν και διώχνουν κόσμο
αθωώνουν ή καταδικάζουν
λίγο πολύ όλες μας οδηγούν
με κάποιαν έκλαμψη κοντά στο νόημά τους.
Αλλά τη λέξη φεγγάρι
κανένα φως δεν τη φτάνει.
Δεν εννοώ εκείνο που εκπέμπει
όταν διακινεί πετρώδες ασήμι.
Για τη λέξη μιλώ που και χωρίς φορτίο
αδειανή
ακόμα και ως απλή νυχτοφύλαξ
του λεξιλογίου
ή και ως δραπέτης από έκλειψη ολική
πάλι γεμάτη είναι
από δική της αυθεντική επιρροή
δική της θαυματουργία.
Κάθε που της γλώσσας μου τα χείλη
βρίσκονται σε ζοφερή θέση
μόλις την προφέρουν με άκρα ταπεινότητα
αμέσως προβάλλει
διαχέεται τιμά καταξιώνει
καμιά άλλη λέξη δεν έδωσε ποτέ
τέτοιο ουράνιο λάμπον κύρος
στον σκοτεινό, άσημο
του ουρανίσκου μου θόλο.
Κι όχι μόνο.
Κάθε που της γλώσσας μου τα χείλη
ατιμάζονται διωγμένα
από το θεοσκότεινο αντίο
αμέσως προβάλλει η λέξη φεγγάρι
με λαμπερή παρρησία
μ ένα φως δριμύ θυμωμένο
και μαλώνει
τί μαλώνει, πές το άφοβα
φτύνει κατάμουτρα
το θεοσκότεινο αντίο.
Κική Δημουλά "Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου