¨... Ο άνθρωπος είναι ένα κλειστό σύστημα. Δεν μπορεί να μοιραστεί αυτό που είναι. Μπορεί να μοιραστεί μόνον αυτό που έχει. Δεν μπορεί να μοιραστεί τα συναισθήματα που νιώθει ή τις σκέψεις που σκέφτεται. Μπορεί να μοιραστεί μόνον τις εκφράσεις των συναισθημάτων και των σκέψεών του: μία κίνηση, μία πράξη, μία φράση, μία λέξη. Η εσωτερική του κίνηση είναι σαν του κυττάρου του: κεντρομόλα. Όσο κι αν έχει ανάγκη να κινηθεί φυγόκεντρα και να πλησιάσει τον άλλον, πάντα θα νιώθει, πως δεν μπορεί να ολοκληρώσει αυτήν την κίνηση. Πάντα θα νιώθει πως κάτι... λείπει. Κλεισμένος και καταδικασμένος σε μια αφόρητη μοναξιά, προσπαθεί να σπάσει το περιτύλιγμά του και να κάνει τη μεγάλη έξοδο προς τον άλλον. Κι όμως πάντα αποτυγχάνει.
Σήμερα - πιο πολύ από άλλες εποχές - που η ταχύτητα της τεχνολογίας μαζί με τη βίαιη και κυνική εμπορευματοποίηση των πάντων προσπαθεί να πείσει, για δικό της όφελος, πως αυτή η ανθρώπινη αναπηρία, είναι κάτι φυσιολογικό - σήμερα που οι πάντες προσπαθούν να καθησυχάσουν την αδυναμία μας για να τη θεωρήσουμε δεδομένη - σήμερα, γίνεται ακόμη πιο αναγκαία η έντονη προσπάθεια του ανθρώπου να πλησιάσει τον Άλλον δίνοντάς του ό τι έχει και δεν έχει, αφού αυτό που είναι, θα παραμένει πάντα φυλακισμένο μέσα μας.
Τόσο κοντά μας, που δεν μπορούμε να το διαχειριστούμε, τόσο κοντά μας αλλά και τόσο μακριά από τους άλλους. Στο δόσιμο αυτού που έχουμε εδράζεται η μέριμνα και η έξοδος από τον εαυτό μας, άρα και η λύτρωση απ' αυτό που είμαστε. Μόνον έτσι μπορούμε να δεξιωθούμε τους άλλους.
Μόνον έτσι μπορούμε να έρθουμε... πιο κοντά.
Γιώργος Κιμούλης για το θεατρικό έργο του Patrick Marber: Closer
Σήμερα - πιο πολύ από άλλες εποχές - που η ταχύτητα της τεχνολογίας μαζί με τη βίαιη και κυνική εμπορευματοποίηση των πάντων προσπαθεί να πείσει, για δικό της όφελος, πως αυτή η ανθρώπινη αναπηρία, είναι κάτι φυσιολογικό - σήμερα που οι πάντες προσπαθούν να καθησυχάσουν την αδυναμία μας για να τη θεωρήσουμε δεδομένη - σήμερα, γίνεται ακόμη πιο αναγκαία η έντονη προσπάθεια του ανθρώπου να πλησιάσει τον Άλλον δίνοντάς του ό τι έχει και δεν έχει, αφού αυτό που είναι, θα παραμένει πάντα φυλακισμένο μέσα μας.
Τόσο κοντά μας, που δεν μπορούμε να το διαχειριστούμε, τόσο κοντά μας αλλά και τόσο μακριά από τους άλλους. Στο δόσιμο αυτού που έχουμε εδράζεται η μέριμνα και η έξοδος από τον εαυτό μας, άρα και η λύτρωση απ' αυτό που είμαστε. Μόνον έτσι μπορούμε να δεξιωθούμε τους άλλους.
Μόνον έτσι μπορούμε να έρθουμε... πιο κοντά.
Γιώργος Κιμούλης για το θεατρικό έργο του Patrick Marber: Closer
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου