Όπως γκρεμίστηκε
ακόμα εκεί είναι.
Όγκους λάσπη κοτρόνες
κονιορτό
εκεί τα παράτησα
στη μέση του στενού διαδρόμου
απ' όπου υποχρεωτικά περνώ
για να βγω έξω
ή να σπρωχτώ πιο μέσα.
Βουνό τα γκρεμίδια.
Αναρωτιέμαι
τόσο μεγάλη ήταν αυτή η ιστορία;
Αντίθετα
η ελαχιστότητα μιας ιστορίας
είναι που σωριάζει τόσον όγκο λύπης.
Και χάρη σ' αυτή τη δυσαναλογία
σώζεται το κύρος του ακατανόητου.
Κική Δημουλά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου