Οκτάνα

...
Και τώρα ο καθείς θα διερωτηθεί ευλόγως: "Μα τί θα πεί Οκτάνα;"
Δίκαιον το ερώτημα και η απάντησις θα έλθει γρήγορα. Όμως δια να γίνει πλήρως νοητή, ρίξετε πρώτα μέσα σας μια καλή ματιά ευθύς μετά ρίξετε άλλη μία τριγύρω σας δεξιά κι αριστερά, πάνω και κάτω. Έπειτα κλείστε τα μάτια σας για μια στιγμή και ανοίξτε τα αποτόμως, ανοίγοντας διάπλατα και τις ψυχές σας. Η απάντησις θα βρίσκεται μπροστά σας, όχι μονάχα νοητή, μα και απτή-σώμα περικαλλές και έμψυχον και σφύζον.
Και τώρα (αμήν, αμήν) λέγω υμίν:
Οκτάνα, φίλοι μου, θα πει μεταίχμιον της Γης και του Ουρανού, όπου το ένα στο άλλο εκτεινόμενο ένα τα δύο κάνει.
Οκτάνα θα πει πυρ, κίνησις, ενέργεια, λόγος, σπέρμα.
Οκτάνα θα πει έρως ελεύθερος με όλας τας ηδονάς του.
Οκτάνα θα πει ανά πάσαν στιγμήν ποίησις, όμως όχι ως μέσον εκφράσεως μόνον, μα ακόμη ως λειτουργία του πνεύματος διηνεκής.
Οκτάνα θα πει η εντελέχεια εκείνη, που αυτό που είναι αδύνατον να γίνει αμέσως το κάνει εν τέλει δυνατόν, ακόμη και την χίμαιραν, ακόμη και την ουτοπίαν, ίσως μια μέρα και την αθανασία του σώματος και όχι μονάχα της ψυχής.
Οκτάνα θα πεί το "εγώ" "εσύ" να γίνεται (και αντιστρόφως το "εσύ" "εγώ") εις μίαν εκτόξευσιν ιμερικήν, εις μίαν έξοδον λυτρωτικήν, εις μίαν ένωσιν θεοτικήν, εις μίαν μέθεξιν υπερτάτην, που ίσως αυτή να αποτελεί την θείαν Χάριν, το θαύμα του εντός και εκτός εαυτού, κάθε φοράν που εν εκστάσει συντελείται...
Οκτάνα θα πει (χωρίς να περιφρονούμε του γήρατος την σοφίαν) θα πει πασει θυσία διατήρησις της παιδικής ψυχής εις όλα τα στάδια της ωριμότητος εις όλας τας εποχάς του βίου, διότι ανευ αυτής και η πιο χρυσή νεότης γρήγορα στάχτη γίνεται και χάνεται και φεύγει και μένει στη θέσι της η θλίψις, η άνευ ελπίδων μεταμέλεια και η στυγνή ρυτίς...

Ανδρέας Εμπειρίκος
Γλυφάδα 20.8.1965