Είναι πια η γη
τριγύρω μου δίνοντάς μου στροφές
όπως το μέταλλο στον ήχο της καμπάνας.
Εδώ βρίσκεται ότι αγάπησα,
στο μικρό μου σύμπαν,
το αστέρινο σύστημα των κυμάτων,
η απότομη αρρυθμία των βράχων.
Μακριά μια πολιτεία με τα ράκη της
που με καλεί - φτωχή σειρήνα -
για να μην πάψει ποτέ η καρδιά μου
νά' ναι ερωτευμένη με τα σκληρά της καθήκοντα.
Και γω με ουρανό και λύρα
στο φως του ότι αγαπώ,
ασάλευτος, αναποφάσιστος,
υψώνω την κούπα του τραγουδιού μου.
Ω, αυγή λευτερωμένη
απ' τη σκιά και τη σελήνη μέσα στον ωκεανό,
πάντα γυρίζω στο πύρινο αλάτι σου,
πάντα η μοναξιά σου με παρακινεί,
κι αφού φτάσω ξανά, ποιος είμαι δεν ξέρω,
αγγίζω την άμμο τη σκληρή, κοιτάω τον ουρανό,
βαδίζω χωρίς να ξέρω πού πηγαίνω,
ώσπου απ' τη νύχτα
ανεβαίνουν και κατεβαίνουν άνθη ανείπωτα:
στο δριμύ άρωμα
της παραλίας πάλλονται τ' αστέρια.
Περιπλανώμενος έρωτας, ξανάρχομαι
με τούτη τη δροσερή κι αποσταμένη καρδιά
που ανήκει στο νερό και στην άμμο,
στο ξερό χώμα της όχθης,
στην άσπρη μάχη του αφρού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου