Πώς πηγαίνει το ρολόι χωρίς να βιάζεται
τρώγοντας με τέτοια σιγουριά τα χρόνια;
Οι μέρες είναι μικρά περαστικά σταφύλια,
οι μήνες ξεθωριάζουνε ξεκρεμασμένοι από το χρόνο.
Φεύγει, φεύγει η στιγμή προς τα πίσω, χτυπημένη
απ' το πιο αμετακίνητο πυροβολικό
και ξαφνικά μένει ένας χρόνος για να του δίνουμε,
ένας μήνας, μια ημέρα, και φτάνει ο θάνατος στο καλαντάρι.
Κανείς δε μπόρεσε να σταματήσει το νερό που τρέχει,
δε σταματούσε ούτε μ' αγάπη ούτε με σκέψη,
συνέχισε, συνέχισε να τρέχει ανάμεσα στον ήλιο και στα όντα
και μας σκότωσε με το περιστροφικό του πέρασμα.
Ώσπου τελικά πέφτουμε μέσα στο χρόνο,
που μας παίρνει και πάμε, νεκροί,
σωριασμένοι, χωρίς ύπαρξη, μή όντας ούτε σκιά
ούτε σκόνη ούτε λέξη. Κι εκεί όλα σταματάνε
και στην πολιτεία που μέσα της δε θα ζήσουμε πια
μείναν άδεια τα ρούχα και η περηφάνια.