Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω πού, δεν ξέρω πότε, όμως τα βράδια κάποιος κλαίει πίσω από την πόρτα
κι η μουσική είναι φίλη μας - και συχνά μέσα στον ύπνο
ακούμε τα βήματα παλιών πνιγμένων ή περνούν μές στον καθρέφτη πρόσωπα
που τα είδαμε κάποτε σ' ένα δρόμο ή ένα παράθυρο και ξανάρχονται επίμονα
σαν ένα άρωμα απ' τη νιότη μας - το μέλλον είναι άγνωστο, το παρελθόν ένα αίνιγμα,
η στιγμή βιαστική κι ανεξήγητη. Οι ταξιδιώτες χάθηκαν στο βάθος,
άλλους τους κράτησε για πάντα το φεγγάρι
οι καγγελόπορτες το βράδυ ανοίγουνε μ' ένα λυγμό, οι ταχυδρόμοι ξέχασαν το δρόμο
κι η εξήγηση θά' ρθει κάποτε, όταν δε θα χρειάζεται πια καμμιά εξήγηση.
Α! πόσα ρόδα στο ηλιοβασίλεμα - τί έρωτες, Θεέ μου, τί ηδονές, τί όνειρα,
ας πάμε τώρα να εξαγνιστούμε μες στη λησμονιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου